บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 13 หน้า 2
“ดีออกค่ะ”
“ดียังไง”
“หญิงก้อยจะได้เลิกเบื่อไงคะ”
หม่อมวาณีรู้ว่าศศิรัชนีแขวะทั้งตนทั้งลูกสาวคนโปรดก็ค้อนนิดนึง
ที่ห้องสมุด สาลินกำลังให้บริการยืมหนังสืออยู่ที่เคาน์เตอร์ เสียงนุ่มทุ้มดังขึ้น “สวัสดีครับ”
สาลินเงยหน้าขึ้น ตะลึงไปกับความหล่อของอัศนีย์ บราลี ลลิตาเงยหน้าจากโต๊ะทำงาน ตะลึงเมื่อเห็นอัศนีย์ ลลิตาจำได้ทันทีว่าเป็นใคร
สาลินตอบรับ “ค่ะ มีอะไรให้ช่วยคะ”
“ผมหาคุณเลขาที่ชื่อจิตริณีครับ”
ลลิตาเอามือทาบอก หอบนมกระเพื่อม สาลินไม่รู้เรื่อง “จะให้เรียนว่าใครมาคะ”
“ช่วยเรียนว่า อัศนีย์มาหาครับ อัศนีย์ เถลิงการ”
ลลิตาผวาอีก บราลีมองอย่างรำคาญ สาลินแปลกใจว่าทุกอย่างกำลังเคลื่อนมาหมุนรอบตัว อัศนีย์ยิ้มหรูดูเหมือนนายแบบจีคิว
ห้องทำงานไนเจล จิตริณีกำลังพิมพ์ดีด ไนเจลมายืนดูด้านหลัง พลางยิ้มอย่างรักใคร่ แล้วสายตาก็มองไป เสื้อจิตริณีแม้คอไม่กว้างมาก แต่ไม่แคบ เมื่อมองจากมุมไนเจลก็เห็นเนินอกอล่าง ไนเจลตาเบิกกว้าง เลือดสุภาพบุรุษอังกฤษพลุ่งขึ้น รีบเมินถอยหลังไปชนชั้นแจกันเอียง หนังสือล้มตะแคง ไนเจลคว้าแจกันไว้ได้
จิตริณีหันมามอง “อะไรคะ บอส”
ไนเจลตั้งสติได้ยิ้มก้าวมา “ไม่มีอะไร แค่มองดู” จิตริณีทำปากกาตกก้มลง เห็นเนินอกอีก “อก”
จิตริณีทรงตัวขึ้นนั่ง “คะ?”
ไนเจลสะดุ้ง รีบแก้ตัว “แค่มองดู คุณอกตั้ง”
จิตริณีถอนใจ เอ็นดู “เขาเรียกตั้งอกตั้งใจค่ะ”
“ใช่ น่าขยำ”
“อะไรนะคะ”
“ไม่ใช่ขยำ ขยัน คุณขยันจริงๆ โอ มายก็อด ภาษาไทยทำไมยากอย่างนี้”
จิตริณีลุกขึ้น ไนเจลตาปรอย จิตริณีมองดู เห็นเนคไทไนเจลเบี้ยวก็จัดให้ ไนเจลเคลิบเคลิ้ม จิตริณีรู้แต่ไม่คิดอะไร “ชอบคุณมาก”
“ขอบคุณมากต่างหากคะ ท่องได้รึยังคะ พ่อหลีพี่หนูหล่อ”
“พ่อเขาชื่อข้าวหลาม”