บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 13 หน้า 4
ลลิตาปลื้ม “ต๊าย ควงแขนกันไป เท่ยังกะดาราฮอลลีวูด”
บราลีหมั่นไส้ “เชอะ พวกอภิสิทธิ์ชน ยังไม่ทันพักเที่ยงเลย ไปไหนกันไม่รู้”
สาลินตอบขำๆ “ก็คงไปฟุดฟิดฟอไฟ ตกกะไดขาหัก ตามประสานักเรียนนอกน่ะซี”
ลลิตาเอาสองมือประสานระดับอก ดวงตาเคลิ้มฝัน “อาร์นี่ เอ้ย คุณอัศนีย์นี่ล้อหล่อนะ”
สาลินไม่เห็นด้วย “เนี่ยน่ะเหรอหล่อ”
“หล่อซียะ เอ๊ะ นี่เธอมีตาหรือเปล่า”
“มีซียะ ฉันถึงได้เห็นว่านายนี่แต่งตัวมากเกินขนาด จนดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้”
บราลีเห็นควรด้วย พยักหน้า
ลลิตาประชด “ใช่ซี๊ ใครจะหล่อ เรียบ หรู เหมือนคุณชายรถยาวของเธอล่ะ”
สาลินทำตาปริบๆ “อีตาบ้านั่นไม่ใช่คุณชายของฉัน”
บราลีสงสัย “นี่....แล้วอีตาลูกเศรษฐี วันๆลอยลมไปลอยลมมานี่ เขารู้จักเธอมาก่อนเหรอ ถึงชวนไปกินข้าวด้วย”
“ก็รู้จักพร้อมกันกะเธอสองคนแหละ เออ อยู่ดีก็ชวน พิลึกจัง”
ลลิตางอน “ทีฉันไม่เห็นชวน ว้าย บอสมา”
ไนเจลเดินหน้าบึ้งมามองดู สาลินตอกบัตรง่วน บราลีพิมพ์เป็นข้าวตอกแตก ลลิตาจัดบัตรคืนลงท้ายหนังสือ ท่าทางขยันขันแข็ง
ไนเจลลังเลแล้วก้าวมา “ลินซี่ ไปกินข้าวกลางวันกะผม ไรท์นาว”
สาลินทำตาปริบๆ ลลิตา บราลีได้ยินแว่วๆ ตาโต
คอฟฟี่ช็อปหรูแห่งเดิมที่โต๊ะด้านในมุมหนึ่ง อัศนีย์นั่งเอนกายแขนพาดไปตามพนักโซฟา อีกมือแกว่งแว่นกันแดดเล่น จิตริณีนั่งอยู่ตรงข้ามพลิกดูเมนู บริกรยืนมองด้วยความทึ่ง
“ขอวิสกี้ซาวร์ ของคุณผู้หญิง โอลด์แฟชั่น” จิตริณีเลิกคิ้วยิ้มนิดๆพอใจ พนักงานรับคำเดินไป อัศนีย์ถามย้ำ “ยังไม่เปลี่ยนใจไปชอบอย่างอื่นใช่ไหม”
“ฉันไม่ใช่คนชอบเปลี่ยนใจบ่อยๆอย่างคุณนี่”
“ใครว่าผมชอบเปลี่ยนใจ ผมแค่ชอบลองของใหม่”
“แปลว่าของเก่าก็ไม่ทิ้ง ของใหม่ก็อยากลองใช่ไหม”
“อิท'ส ฮิวแมน เนเจอร์”
“แล้วทำไมของใหม่ที่ลองได้ไม่ถึงปี ถึงได้กลายเป็นของเก่าที่ทิ้งขว้างกันไปได้ล่ะ”
อัศนีย์ยิ้มพราย “แย่ เอาแต่ใจ เจ้าอารมณ์ขนาดหนัก”
จิตริณีล้อ “นั่นพูดถึงตัวคุณใช่ไหม”
“คุณก็รู้ว่าผมพูดถึงใคร”