บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 4
คุณชายรองเดินเข้ามาในโถงกลางตำหนักเล็กที่ดูเงียบงัน ไร้ผู้คน ทอดถอนใจอยู่กลางโถง คุณชายโตกลับมาจากระเบียงด้านนอก เห็นคุณชายรองเข้า “กลับมาแล้วเหรอนายรอง”
“ครับพี่”
คุณชายโตเข้ามาตบไหล่กิตติ “นายรอง ฉันเสียใจด้วยเรื่องหญิงก้อย”
“ขอบคุณครับพี่โต”
“มันไม่น่าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้เลย มีปัญหาส่วนตัวกันรึเปล่า”
“เรื่องส่วนตัวไม่มีหรอกครับ ถ้าจะมีก็คงเพราะเรารวยไม่พอเมื่อเทียบกับตระกูลเถลิงการ” คุณชายโตนิ่งไป “ผมขอตัว” คุณชายรองจะขึ้นชั้นบน หม่อมอำพันเดินบ่นบ้าเข้ามาพอดี ถือหนังสือพิมพ์มาด้วย นมย้อยและคุณชายเล็กตามมา จรวย เจียมและน้อมตามมาข้างหลัง ทุกคนมองคุณชายรองอย่างเห็นใจ จรวยท้องโย้นิด ๆ
“ตารอง กลับมาแล้วเหรอ คงรู้ข่าวแม่หญิงก้อยแล้วซีนะ”
“ทราบแล้วครับ”
“แม่นี่ยังไงกัน รักใคร่กับลูกอยู่ดี ๆ ดันไปเลือกไอ้เพลย์บอยลูกอาเสี่ยมาเป็นผัว ....ทำไมใฝ่ต่ำแบบนี้” คุณชายรองยิ่งฟังก็ยิ่งเจ็บปวด “ดีแล้วเลิก ๆ กันไป ฉันไม่อยากได้สะใภ้คุณหญิง แต่ใจต่ำเหมือนนังคณิกา เท่าที่มีอยู่นี่ก็เกินทนแล้ว”
จรวยอ้าปากค้าง น้อม เจียมแอบยิ้มสะใจ
คุณชายโตไม่พอใจ “หม่อมแม่หมายถึงใครครับ”
“จะหมายถึงใครล่ะยะ ก็เมียก้นครัวที่แกเอามาทำพันธุ์น่ะซี” จรวยเบะปากร้องไห้โฮ
คุณชายโตสวน “แม่ครับ ทำไมว่าเมียผมอย่างนั้น จรวยกำลังท้อง เกิดแท้งขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ก็ดีซี้ ฉันจะได้ไม่ต้องมารับเลี้ยงหลานไพร่ๆ ของแก”
จรวยร้องดังขึ้น แม่ลูกยังเถียงกันเสียงขรมไปทั้งตำหนัก
“คุณโตขา พาจรวยออกไปก่อนเถอะค่ะ” นมย้อยห้าม
คุณชายรองหายใจไม่ออก รีบออกจากโถงไปทันที คุณชายเล็กรีบตาม
สนามหน้าตึก คุณชายรองออกมาหอบหายใจ พยายามสูดลมหายใจลึกเต็มปอด สีหน้าเหนื่อยล้าเต็มที
คุณชายเล็กตามมา “พี่รอง ผมเสียใจด้วยจริง ๆ”
“ขอบใจ ขอฉันอยู่ลำพังเถอะ”