บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 4 หน้า 3
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเปิดกล่อง เห็นนาฬิกาเรือนทองฝังเพชรดูบอบบางระยิบระยับ “สวยจัง”
“นอกจากสวยมันยังบอกเวลาด้วยนะครับ เผื่อคุณหญิงจะได้ตรงเวลามากขึ้น”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงตาวาวชะงัก “อะไรนะ”
“โธ่ จัสท์คิดดิ้ง ล้อเล่นน่ะครับ” อัศนีย์สวมนาฬิกาให้แล้วกุมมือเทพีเพ็ญแสง
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงปั้นปึ่งเล็กน้อย “อย่าพูดเล่นอย่างนี้อีกนะคะ เพราะหญิงไม่เห็นขัน”
อัศนีย์สะดุดไปนิดหนึ่ง มองคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงอย่างเบื่อหน่ายเล็ก ๆ
ห้องสมุดตำหนักใหญ่ เสด็จประทับที่โต๊ะกำลังตรวจดูบัญชีรายรับรายจ่ายที่กิตติดูแลอยู่ คุณชายรองนั่งอยู่ตรงข้าม คุณสอางค์นั่งห่างออกมา “ร้านผ้าไหมที่เธอไปเข้าหุ้นกับเพื่อนเป็นยังไงบ้างล่ะ”
“ตอนนี้ยังเรื่อยๆพะยะค่ะ แต่ต่อไปท่าทางจะดีขึ้น”
คุณสอางค์อยากรู้ “คุณชายรองนึกยังไงคะ ถึงได้คิดอ่านไปลงทุนค้าขายอย่างนี้”
“ก็แค่ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์น่ะครับ”
“แหม ดิฉันว่ามันไม่สมเกียรติคุณชายน่ะค่ะ”
“โธ่ ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว งานสุจริตทุกอย่างก็มีเกียรติทั้งนั้นล่ะครับ อีกอย่างยิ่งทำงานให้มาก ก็ยิ่งไม่มีเวลามาคิดอะไรฟุ้งซ่าน” คุณชายรองพูดเรียบๆ ซ่อนความสะเทือนใจไว้
เสด็จทรงมองอย่างเห็นใจ แต่คุณสอางค์ก็เริ่มน้ำตาเอ่อจนต้องซับ “โถ คุณชาย”
“ตารอง นึกซะว่าเป็นพรหมลิขิตลูก คู่กันแล้วไม่แคล้วกัน แต่ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่ให้ทำยังไงก็ต้องพราก”
“เนื้อคู่หรือพะยะค่ะ เกล้าฯไม่รู้ว่าจะมีหรือเปล่า”
“พูดอะไรอย่างนั้นตารอง เราน่ะเพอร์เฟคขนาดนี้”
“ไม่จริงหรอกพะยะค่ะ ถ้าจริงเกล้าฯคงไม่ถูกทิ้ง”
คุณสอางค์ซับน้ำตา “โถ พ่อคุณ”
“เรื่องมันแล้วไปแล้วพูดไปก็ไม่มีประโยชน์” เสด็จทรงสบตาคุณสอางค์ “นี่ตารอง หม่อมแม่เธอคงเกริ่นๆให้ฟังแล้วเรื่องหลานสาวคุณสอางค์” คุณสอางค์น้ำตาแห้งรีบยิ้ม
“พะยะค่ะ เกล้าฯ ทราบแล้ว”
“แปลว่าเธอไม่มีอะไรขัดข้องใช่ไหม”
“อะไรที่ทำให้เด็จป้าพอพระทัย เกล้าฯ ก็ยินดีพะยะค่ะ”
“เห็นไหมเพคะ หม่อมฉันว่าแล้ว” คุณสอางค์ลืมตัว เสด็จทรงมองอย่างปราม คุณชายรองนั่งสงบ
“งั้นก็ดีเลย ต่อไปป้าจะรับแม่ศรีจิตรามาอยู่ด้วยกันที่นี่ ให้เธอได้รู้จักมักคุ้นกันเอาไว้”
“พะยะค่ะ”
คุณสอางค์ยิ้มปลื้ม เช็ดน้ำตาไปด้วย คุณชายรองนั่งสงบดูไม่ออกว่าในใจเป็นเช่นใด