บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 4 หน้า 2
“ครับ” คุณชายเล็กกลับตึกไป คุณชายรองยืนเหม่ออยู่อย่างนั้น
อีกมุมหนึ่งของสนาม เสด็จและคุณสอางค์เดินออกกำลังอยู่ด้วยกัน มาลา วรรณาเดินตามหลัง
“เอ๊ะ นั่นชายรองนี่ ใช่ไหม”
“ใช่เพคะ ตายจริง ออกมายืนปลงอนิจจังอย่างนี้ คงเป็นเรื่องของหญิงก้อยแน่ๆ เลยเพคะ” เสด็จทอดเนตรคุณชายรองอย่างเป็นห่วง “จะมีรับสั่งให้เข้าเฝ้าไหมเพคะ”
“ไม่ต้องหรอก ฉันรู้นิสัยชายรองดี ถึงเรียกมาคุย ก็อมพะนำ ไม่ปริปากอะไรทั้งนั้น ปล่อยไปก่อนเถอะ”
“โถ พ่อคุณ คงอกหักว้าเหว่ เอกากายนะเพคะ” คุณสอางค์น้ำตารื้น ควักผ้าเช็ดหน้ามาแตะหัวตา
“เอกากายหรือ ตอนนี้ก็ไม่มีพันธะแล้วล่ะซี” เสด็จทรงชะงัก มองดูคุณสอางค์ คุณสอางค์เองก็นึกได้ น้ำตาแห้งหายไป ทำตาโต “นี่ นี่ แม่สอางค์คิดเหมือนฉันหรือเปล่า”
“เพคะ”
ทั้งสองกลับไปมองคุณชายรอง แล้วยิ้มออกมาพร้อมกัน
ในเพนท์เฮ้าส์ที่แมนฮัตตัน คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงสวมเสื้อคลุมปักพลอยยาวระพื้น เดินจากห้องนอนแล้วชะงัก อัศนีย์แต่งตัวลำลองดูหรูไปทั้งตัว ถือกระทะวาววับ “ตื่นแล้วหรือครับ”
“นั่นคุณทำอะไร อาร์นี่” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเสียงไม่พอใจนิดๆ
อัศนีย์ยิ้ม ตักออมเลตต์ไส้ผักลงในจานกระเบื้องบางเฉียบ “ทำออมเลตต์สูตรพิเศษของผมไง”
“หญิงหมายความว่า ครัวไม่ใช่ที่ที่คุณควรอยู่”
“ทำกับข้าวสนุกจะตาย โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ทำให้พริ้นเซสของผม” อัศนีย์หันไปวางกระทะบนรถเข็น แล้วเดินมาจับมือเทพีเพ็ญแสงจูบ ประคองพาไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เลื่อนเก้าอี้ให้ แล้วไปนั่งเก้าอี้อีกตัว เอาศอกเท้าโต๊ะมองคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงอย่างหลงใหล
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงพอใจ ยิ้มพราย ดวงตายวนยั่ว
“บอง อาปาตี”
“ค่ะ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงกินอาหารช้าๆ
อัศนีย์ตบหน้าผากตัวเอง “โอ ผมลืมไป” อัศนีย์ลุกขึ้นไปที่ไซด์บอร์ด บนไซด์บอร์ดวางรูปนายอรรถ เถลิงการ หน้าตาเป็นจีนร้อยเปอร์เซนต์ คิ้วกังฉิน สวมทักซิโด้ หน้าเชิดผยอง ถ่ายคู่กับนางทองนพคุณในชุดคุณหญิง ผมยีโป่ง สร้อยคอเพชรเป็นอุบะ หน้าตาไทยแท้ ยืนเชิดอยู่ข้างสามี
อัศนีย์เปิดลิ้นชัก หยิบกล่องยาวกลับมาที่โต๊ะ นั่งลง วางกล่องลงหน้าคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง “แฮปปี้ แอนนิเวอร์ซารี่”
“แอนนิเวอร์ซารี่ อะไรคะ”
“ก็ครบรอบสามเดือนของการแต่งงานไงครับ”