บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 15
ระเบียงหลังบ้านราชดำริ อุ่นเรือนตกใจมาก “ตายแล้วคุณแม่ไม่สบาย คุณพี่คะ ดิฉันขออนุญาตกลับไปบ้านสวนนะคะ”
“ค่ะ ไปกับสาเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
คุณสร้อยกังวลใจแต่ก็เห็นแก่ชีวิตคนแก่ “ย่ะ ย่ะ ไปเถอะ นี่นังกำไลเข้าไปหยิบยาหอมเทวาประสิทธิ์มา เอาอย่างที่ปิดทองนะยะ ฉันจะฝากไปให้คุณยายแก โอย ทำไมต้องมาป่วยมาไข้ตอนนี้”
สาลินก้มกราบจริงๆ “สา กราบขอบพระคุณค่ะ”
“ยังไงพรุ่งนี้แกมาที่นี่แต่มืดเลยนะยะ มาถึงซักตีห้าตีหกก็ได้”
“ค่ะ ถ้าสาตื่น จะมาทันทีเลย”
คุณสร้อยจับไม่ได้ว่านั่นเป็นประโยคบอกเล่า ไม่มีตกปากรับคำใดๆ “ฉันจะได้มีเวลาขนาบแกซักสี่ซ้าห้าชั่วโมง แล้วค่อยออกจากนี่ซักห้าโมง อ้อ แล้วแต่งตัวให้ดี อย่าให้เปิ่นเทิ่นมันเทศเทเวศร์สำปะหลัง”
“แปลว่าอะไรคะ”
คุณสร้อยไม่หลงกลต่อความ ค้อนขวับจนเหนียงสะบัด
หลังบ้านสวน แท็กซี่ตาผลมาจอดลง อุ่นเรือนพรวดลงรถ วิ่งพรวดพราดขึ้นเรือน สาลินก้าวตามลงมาดวงตาเล่นสนุก ตาผลมีอาการรู้ๆ มองสาลินอย่างอ่อนใจแกมตำหนิ สาลินทำไม่รู้ไม่ชี้
ชานเรือนบ้านสวน อุ่นเรือนผวาเข้าระเบียงมา หน้าตาเป็นห่วง
คุณตาอยู่ที่ระเบียงหันมา “อ้าว ลูก”
“หนูกราบค่ะ คุณพ่อ โธ่ คุณแม่เป็นยังไงบ้างคะ”
“มาทันดูพอดี”
“ดูใจหรือคะ โธ่”
สาลินก้าวมาสมทบ อุ่นเรือนเซกุมอก คุณตาเป็นงง เจ้าแกะวางเข็มแผ่นเสียง ยายพิณยืนอวบใหญ่อยู่ที่หน้ายกพื้น เคลื่อนออกเห็นคุณยายที่สวมฉ่งซำรัดรูป แต่งหน้าเกล้ามวย มีกล้วยไม้ประดับผม มือถือผ้าเช็ดหน้าแพร สาลินตาโตปิดปากหัวเราะ อุ่นเรือนตาเบิกกว้าง คุณตาก้าวมานั่งเก้าอี้ ยายพิณยิ้มปากเปรอะ เจ้าแกะถอยมาดู ตาผลตามขึ้นมาตกตะลึงพรึงเพริด
คุณยายมองมาอึ้งไป “อ้าว แม่อุ่น.....”