บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 20
ที่ห้องสมุด คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงก้าวมาหยุดตรงหน้าสาลิน จ้องนิ่งราวจะกินเลือดกินเนื้อ ลลิตา บราลี ถลาพรวดมาหลังตู้บัตรเพื่อเงี่ยหูฟังทุกคำ จิตริณีขยับก้าวมา มีอาการจะช่วยสาลิน ไนเจลรีบตาม แว่นก้าวมาด้วย ไม่รู้เรื่อง แต่รู้สึกว่าสาลินถูกคุกคามเลยจะมาปกป้อง
สาลินฉีกยิ้มต้อนรับ “สวัสดีค่ะ คุณหญิงเทพีเพ็ญแสง มีอะไรให้รับใช้คะ”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเลิกคิ้วข้างหนึ่ง ปากแย้มยิ้มเยาะ “ขอบใจ แต่ฉันไม่ต้องการการช่วยเหลือจากเธอ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงพูดพลางกรายตัว สาลินมองเพลิน คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงหันขวับมาพูดต่อสาลินเกือบสะดุ้ง “ฉันแค่มาดูหน้าเธอว่าเธอทำหน้าที่บรรณารักษ์ ให้ยืมหนังสือเป็นรายอาทิตย์หรือให้ยืม “ตัว” เป็นรายวันหรือรายชั่วโมงกันแน่”
สาลินเป็นอึ้ง “คุณพูดอะไร”
ทุกคนอ้าปากค้าง ไนเจลจะเข้าไปห้าม จิตริณีรั้งไว้ แว่นฮึดฮัด บราลี ลลิตา หอบเครียด
ลลิตาตื่นเต้น “พูดไว้ไม่มีผิด”
บราลีกังวล “จะมีตบกันแบบนิยายคนชั้นกลางไหม”
“จะทำหน้าซื่ออีกนานไหม ทำหน้าไร้เดียงสาแบบนี้ใช่ไหม คุณชายเขาถึงติดใจนัก”
“เฮ้ คุณ พูดอะไรให้เกียรติกันหน่อยนะครับ” แว่นปกป้องเต็มที่
สาลินควบคุมสติ รู้ความต้องการของคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงแล้ว ตั้งรับเต็มที่ “อ้อ คุณหมายถึงคุณชายกิตติน่ะเอง คุณชายเคยมาหาฉันที่นี่ หรือแถวๆนี้ สามสี่หน เอ๊ะ หรือห้า หก หน” สาลินพยายามนึกทั้งที่รับขึ้นรถกับที่เจอกันตามบาทวิถี
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเกือบเต้นเร่า แต่ยิ่งเชิด ดวงตาคล้ายจะพ่นไฟได้ “นี่คงภูมิใจมากซีนะ ที่จับคุณชายรองไว้ได้อยู่มือน่ะ”
“จับ...อยู่มือ”
“แต่ฉันสงสัยว่าเธอจะจับเอาไว้ให้พี่สาว หรือจับเอาไว้ให้ตัวเองกันแน่” สาลินตาโต ยิ่งงุนงงกับความเข้าใจของคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง “แย่งได้แม้แต่พี่สาวตัวเองงั้นเหรอ”
สาลินตาวาวโรจน์ขึ้นทันที “ที่นี่เป็นห้องสมุดนะคะต้องการความสงบ ไม่ใช่ที่ที่คุณหญิงจะมาพูดเรื่องอะไรที่ต่ำหยาบ และทุเรศขนาดนี้”
ลลิตา บราลี ตาโตมองหน้ากัน จิตริณีกำหมัดคล้ายเชียร์มวยนักศึกษา แว่นร้อง “จริงครับ!”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงโกรธจนตัวสั่น