บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 20 หน้า 2
“คนที่มาที่นี่เขามาอ่านหนังสือนะคะ ไม่ได้มาดูละครตอนหึงหวงแย่งผู้ชาย ตบกันตกบันได” สาลินถอนใจโทสะจางลงตามประสา “เพราะที่จริงแล้ว ฉันอยากจะช่วยให้คุณกับคุณชายคืนดีกันต่างหาก”
“ไม่ต้องมาพูดเอาดีเข้าตัว ฉันรู้จักกำพืดผู้หญิงอย่างหล่อนดี พวกหญิงบ้านสวน อยากใต่เต้ามาเป็นสะใภ้ผู้ดี สะใภ้จ้าว จำไว้ให้ขึ้นใจ คุณชายต้องซานกลับมาหาฉันแน่ๆ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงมองสาลินตั้งแต่หัวจรดเอว ไม่ถึงเท้าเพราะเคาน์เตอร์บังอยู่ “เพราะคนอย่างเธอ ไม่มีอะไรเทียบเคียงฉันได้”
สาลินอึ้งไป คนอื่นๆมองดู แว่นก้าวมา “ไม่จริงครับ!”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงชูคอขึ้นคืบหนึ่ง มองแว่นตั้งแต่หัวจรดเท้า “นายรู้จักฉันรึเปล่า ฉันคือใคร ฉันคือหม่อมราชวงศ์หญิงเท..”
“จะเทพี เทพิน หรือเทโพ ถ้านิสัยไพร่ มันก็ไพร่อยู่วันยังค่ำล่ะค่ะ” บราลีไม่ยอมเหมือนกัน
ลลิตาเสริม “ยศฐาบรรดาศักดิ์คงไม่เกี่ยวกับนิสัยล่ะมังคะคุณหญิง”
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงมองบราลี ลลิตา เหมือนจะจำได้ว่าเคยเจอมาแล้วครั้งหนึ่ง
ไนเจลและจิตริณีก้าวมาสมทบ “ถ้าไม่ได้มาอ่านหนังสือแต่มาหาเรื่องพนักงานของผม เชิญคุณออกไปได้ ที่นี่ไม่ต้อนรับ Get out of here เชิญ”
“แล้วตอนออกไป ช่วยเดินเบาๆ ด้วยนะคะ เพราะห้องสมุดห้ามใช้เสียง” จิตริณีปิดท้าย
“อ้อ หล่อนเองซีนะ นัง...อี...กาคาบข่าว”
“ฉันเป็นแค่เพื่อนผู้หวังดีเท่านั้นนะคะ ไม่ใช่ทั้งนังและอี...กา”
“ฉันหวังว่าความดีที่เธออ้างจะตอบสนองเธอเข้าซักวัน” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยิ้มเยาะ ปรายตามองเหยียดทุกคน แล้วสะบัดเดินเยื้องกายออกไป
ไนเจลมองสาลิน “โอ มายก็อด ห้องสมุดผมกลายเป็นเวทีละครเมโลดราม่าไปแล้ว”
บรรดาสมาชิกวิจารณ์กันแซ่ด สาลินน้ำตารื้น บราลี ลลิตาเข้ามาปลอบ
“ร้องไห้ทำไม อย่าร้องนะ ดูซิขนาดฉันปลื้มเจ้า ฉันยังทนนังคุณหญิงไพร่นี่ไม่ได้เลย”
“เออจริง เพิ่งเห็นเธอด่ายายคุณหญิงวันนี้แหละ”
จิตริณีเข้าใจ “ไม่ใช่ความผิดของเธอนะสาลิน เธอพยายามช่วยเขาต่างหาก”
“อย่าร้องนะครับ เข้มแข็งไว้นะ” แว่นช่วยปลอบ
สาลินปล่อยโฮ “ฉันไม่ได้ร้องเพราะโดนคุณหญิงด่า”
“อ้าว....แล้วร้องทำไมครับ” ไนเจลงง
“ฉันปลื้มใจ”
ทุกคนตะลึง “ปลื้มใจ!”
“ก็ทุกคนช่วยปกป้องฉันจากยายคุณหญิงน่ะซีคะ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณทุกคนเลย” สาลินเข้ากอดทุกคน ทีละคน ทุกคนหัวเราะขำ แว่นขอกอดซ้ำอีกครั้ง