บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 36 หน้า 13
วิรงรองเลิกคิ้ว จิตติน เลื่อมประภัส ฉัตรสุดามองหน้ากันอดสูในความเป็นไพร่ วิรงรองประชด “อ้อ ที่ฉันมีชีวิตอยู่มาได้นี่ เป็นเพราะพระกรุณาของพริ้นเซสนี่เอง”
“ใช่ จงจดจำไว้ แล้วตอบแทนบุญคุณฉันมา แล้วถ้าเธอไม่ทำ ฉันมีเรื่องลี้ลับของเธอที่พร้อมจะแฉในหนังสือพิมพ์คู่แข่ง”
“เรื่องอะไรไม่ทราบ”
“ก็เรื่องที่เธอร่ำรวยอยู่ทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะขายข่าวคาวๆ แต่เพราะเธอยอมเป็นเมียน้อยให้เจ้าพ่อคนดังน่ะซี”
จิตตินตกใจ “ฉิบหาย”
เลื่อมประภัสอุทาน “ตายห่ะ”
ฉัตรอาชาอึ้ง “ตูดชาเลย”
“เธอขู่ฉันเหรอหญิง”
“ฉันทำจริง รู้ไว้ ใครทำให้ฉันอับอาย มันต้องอับอายขายหน้ากว่าหลายเท่า”
“นี่คือพระเสาวณีย์ซีนะ ก็ได้ พรุ่งนี้เธอได้เห็นข่าวแน่”
“ดี ให้มันชูคออยู่ไม่ได้ตลอดไป”
“ใช่ ให้มันชูคออยู่ไม่ได้ตลอดไป” วิรงรองทวนคำปากแย้มยิ้มดวงตากระด้าง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงคว้ากระเป๋าเดินไป
เลื่อมประภัส ฉัตรอาชาถลามา “อย่าทำเลยค่ะคุณติ่ง คุณจะยอมเป็นเครื่องมือแก้แค้นของคุณหญิงทำไม”
จิตตินเตือน “มันผิดจรรยาบรรณ ผิดกฎหมายด้วยนะเธอ”
วิรงรองยักไหล่ไม่แยแส “ฉันมีภาพข่าว ฉันก็ต้องลง ข่าวนี้ต้องลือลั่นที่สุดในบรรดาข่าวที่ฉันทำมา นี่แหละคือจรรยาบรรณของฉัน”
เลื่อมประภัส ฉัตรอาชาหมดหวัง “เปิดตูด เผ่นกันเถอะ”
วิรงรองสีหน้าเคียดแค้น
วันรุ่งขึ้น ห้องโถงตำหนักเล็ก คุณชายรอง คุณชายเล็ก คุณชายโต หม่อมอำพัน จรวย นมย้อยนั่งอยู่พร้อมหน้าที่โถง แม่น้อมนั่งข้างนมย้อย บีบนวดให้ มองหน้ากันใจเต้นไม่เป็นส่ำ คุณชายรองหน้าเครียด แต่ไม่แสดงความรู้สึก คุณชายโตจับมือคุณชายรองให้กำลังใจ เจียมวิ่งเข้ามาพร้อมหนังสือพิมพ์
คุณชายเล็กลุกพรวด “มีข่าวรึเปล่าเจียม”
“มีค่ะ ลงหน้าหนึ่งจริงๆ ด้วยค่ะ” เจียมส่งหนังสือพิมพ์ให้ คุณชายเล็กรับมาดู หน้าตาตื่น
“เอามาให้แม่ดูเดี๋ยวนี้” คุณชายเล็กส่งให้หม่อมอำพัน
ทุกคนชะโงกดู นมย้อยสะดุ้งเฮือก “ว้ายตายแล้ว”