บทละครโทรทัศน์ ตอนจบ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 36 หน้า 14
ห้องทรงพระสำราญ เสด็จเลิกพระขนงแล้วส่งหนังสือพิมพ์ให้คุณสร้อยและคุณสอางค์ คุณสอางค์ตาเบิกกว้างล้มพับไป คุณสร้อยตาเหลือกประคองไว้ หนังสือหล่น มาลา วรรณา ชะโงกดูแล้วสบตากันร้องวี๊ด
ชานเรือนบ้านสวน คุณตาคุณยาย เอาศีรษะเบียดกันดูหนังสือพิมพ์ตาโตเท่าไข่ห่าน “ว้าย ตายแล้ว”
อุ่นรือน ศรีจิตราขยับมาดู อุ่นเรือนร้องอุทาน ศรีจิตราเมินหน้าหนี
สาลินหันมา ยายพิณกางมือขวาง “มีข่าวอะไรคะ ให้สาดูบ้าง”
“ยายสา อย่าดูเลยลูก” อุ่นเรือนเสียงสั่น สาลินไม่ยอมก้าวเข้าไปดึงมาดู ยายพิณ ตาผลดูด้วย
สาลินร้องวี๊ด ยายพิณตบอก “อกอีแป้นแล่นลึกเข้าตึกแขก” เจ้าแกะยื่นหน้ามาด้วย ตาผลผลักหัวทิ่มไป
ห้องโถงวังรัชนีกุล ท่านจันทร์เงยพักตร์จากหนังสือพิมพ์ หม่อมวาณียกมือปิดปาก ศศิรัชนีร้องอุทาน หันมามองคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงที่เดินมาร่วมโต๊ะ
คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงยิ้มเยาะ ชุดราตรีวูบวับกรายมือมา “ขอหญิงดูบ้างซีคะ” ท่านจันทร์ทรงส่งให้ คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงรับมาดูปากยิ้มพราย แล้วชะงักกรีดร้อง รื่น โรยอุดหู คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงผุดลุก “ทำไม ทำไมมันเป็นแบบนี้”
“เธอไม่เคยได้ยินหรือ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว”
“ท่านพ่อ” คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงปาหนังสือพิมพ์กระจาย ท่วงท่าคล้ายวิกลจริต เศษหนังสือปลิวไปตกลงที่หน้ารื่น โรย สองนางเอามาดู ร้องอุทานลั่น ภาพคุณหญิงเทพีเพ็ญแสงแหงนเงย อกเปลือย อัศนีย์เอาหน้าแนบคลอเคลีย เห็นหน้าชัดเจน แต่มีคาดดำตาของทั้งคู่ไว้ พาดหัวข่าวเขียนว่า “ภาพลับเฉพาะ สาวสังคมนามกระเดื่องร่วมรักผัวเก่า”
“นังติ่ง นังทรยศ”
หม่อมวาณีก้าวมา “หยุดทีหญิงก้อย เลิกเป็นนังแพศยาเสียที”
“หม่อมแม่ อย่ามาว่าหญิงนะคะ”
“ทำไมฉันจะว่าไม่ได้ เพราะฉันไม่ว่านี่แหละ เธอถึงได้ชั่วช้าขนาดนี้”
“หม่อมแม่ไม่มีสิทธิ์ว่าหญิง หญิงเป็นลูกหม่อมเจ้า หญิงคือหม่อมราชวงศ์หญิง แต่หม่อมแม่นั่นแหละเป็นลูกไพร่”
ท่านจันทร์ทรงร้องอุทาน ศศิรัชนีคว้าแขนท่านพ่อไว้ หม่อมวาณีหน้าเขียวคล้ำเส้นเลือดปูดโปนด้วยโทสะ เงื้อมือสูงแล้วตวัดลงเต็มเหนี่ยวลงบนหน้าคุณหญิงเทพีเพ็ญแสง คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงเอียงล้มลงกับพื้นไม่ได้มีท่วงท่าอะไรแล้ว รื่น โรย ร้องกรี๊ดตาม ขยับหลบไปกอดกัน คุณหญิงเทพีเพ็ญแสงกุมแก้ม ร่างสั่นเทิ้ม ช็อกมองหม่อมวาณีอย่างไม่เชื่อสายตา หม่อมวาณียืนตัวสั่น
ท่านจันทร์ทรงก้าวมายืนเคียง “เธอไม่ใช่เจ้า เทพีเพ็ญแสง หม่อมราชวงศ์ที่กำกับหน้าชื่อเธออยู่ ไม่ได้ช่วยกล่อมเกลานิสัยสันดานของเธอให้พ้นจากความเป็นไพร่ เป็นนังเพศยา เธอมันคือความอับอายของรัชนีกุลต่างหาก”