บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 22
คอฟฟี่ช็อปหรู สาลินเงยหน้าขึ้น เห็นคุณชายรอง คุณชายรองหยุดมองอย่างตำหนิในใจ “ทำตัวเหมือนหญิงรักสนุก”
สาลินเหน็บในใจ “ฮึ ควงมากับหญิงรักสนุกคนไหนล่ะ” สาลินเชิดหน้าบึ้ง
คุณชายรองโกรธแยกไป ศุภรเดินตามมาดึงไว้แล้วพากลับมา ศุภรยิ้มกับสาลิน “หวัดดีครับ คุณสา”
สาลินเห็นศุภรยิ้มทัก ยกมือสวัสดี ศุภรรับไหว้ “สวัสดีค่ะ คุณศุภร”
“สวัสดีครับ คุณชายคิตตี้” ไนเจลทักคุณชายรอง
“สวัสดีครับ มิสเตอร์ไนเจล” คุณชายรองหมั่นไส้สาลินเต็มที “แล้วใจคอจะไม่ทักฉันซักนิดหรือ”
“ไม่จำเป็นนี่ ฉันไม่มีธุระอะไรกับคุณ”
“แต่ฉันมี”
“ธุระอะไรไม่ทราบ”
“ก็แค่อยากขอบคุณสำหรับผลไม้”
“คุณไปขอบใจพี่ศรีเถอะ เขาอุตส่าห์ขนไปตัวเป็นเกลียว”
คุณชายรองยิ้มสมใจ “ยังไงก็ต้องขอบใจเธอ เห็นว่าเธอขึ้นมะม่วงให้จนตกลงมาจุกแอกไม่ใช่หรือ”
สาลินเบิกตากว้าง คุณชายรองสะใจ ศุภรอมยิ้มดูท่าทีคุณชายรองอย่างเริ่มแน่ใจ
สาลินคิด “พี่ศรี! เรื่องนี้ไปเล่าทำไม” สาลินทำสุขุม “หมดธุระแล้วใช่ไหมคะ”
“อ้อ...ฉันคงต้องขอตัว ก่อนที่จะมีใครมาเข้าใจผิดอีก”
สาลินเหน็บในใจ “ต๊าย....กลัวยายคุณหญิงจะเข้าใจผิด” สาลินพูดเย็นชา “ฉันเองก็ไม่อยากให้ใครมาเข้าใจผิดเหมือนกัน แต่ถ้าคุณกลัวใครเข้าใจผิดจริง ก็ไม่น่าจะไปยุ่งกับใครอีก”
“เธอพูดถึงใคร”
สาลินหมั่นไส้ในใจ “ต๊าย ทำไม่รู้” สาลินตอบเย็นชา “ก็ใครเที่ยวไปควงใครต่อใครน่าจะรู้ดี”
คุณชายรองโกรธทั้ง ๆ ที่งง “ฉันต้องคุยกับเธอส่วนตัวเสียแล้ว เชิญทางนี้” คุณชายรองผายมือ
“ลินซี่” ไนเจลท้วง
“ไม่เป็นไรค่ะบอส” สาลินลุกไปกับคุณชายรอง
ไนเจลมองศุภร ศุภรแบมือยักไหล่ยิ้มแห้งๆ ไนเจลเข้าใจยิ้มแห้งๆ ตอบ ศุภรสงสัย “ไอ้หม่อมมันเป็นไรของมันวะ”
ไนเจลอยากรู้ “ถามจริงๆ น้า พ่อแม่ไม่มีปัญญาตั้งชื่อแล้วเหรอ ถึงชื่อ “หมู””
ศุภรงง “หา....ชื่อหมู ใคร...ใครชื่อหมู”