บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 22 หน้า 4
“เมื่อคุณทราบแล้ว อย่าผิดใจกับลินซี่อีกเลยนะคะ ดิฉันมาบอกเท่านี้ละค่ะ ขอตัวก่อนค่ะ บาย” จิตริณีโบกมือลาเดินไป
คุณชายรองร้องขอบคุณไล่หลัง ศุภรโบกมือตอบ คุณชายรองยืนบึ้ง
ศุภรขยับมาใกล้ “คุณทรามวัยกายสิทธิ์นี่ก็น่ารักดีแฮะ” คุณชายรองยังอึ้ง
จิตริณีออกมาจากร้าน พลางยิ้มในหน้า พึมพำกับตัวเอง “ถ้าอยากให้คุณชายกับลินซี่แตกกันล่ะก็ ยากหน่อยนะอาร์นี่” จิตริณีเดินไป
คุณชายรอง ศุภรตามออกมา คุณชายรองยิ้มออกมาได้ เหมือนลุล่วงกับทุกสิ่ง
“เป็นไรวะ”
“เปล่า ไอ้ภร ฉันว่าฉันชักหิวข้าวแกงแถวร้านเสียโปแล้วว่ะ”
“อ้าว ไหนว่าร้อน คนเยอะ แมลงวันแยะ”
“ก็อร่อยดีนี่”
ศุภรยิ้มอย่างรู้ทัน “หิวเมื่อไหร่บอกละกัน จะไปเป็นเพื่อน” ศุภรกลับเข้าร้าน คุณชายรองยิ้มอยู่คนเดียว
โถงชั้นบนตำหนักเล็ก ที่วงไพ่ หม่อมอำพันกรีดไพ่ขวับหน้าขมวดมุ่น เพราะต้องรอทุกหน้า คุณนาย คุณหญิง ท่านผู้หญิงชรา แทบทุกคนหน้าดำคร่ำเครียด ค้อนควักคุณนายผู้การตำรวจที่ได้อยู่คนเดียว คุณนายยิ้มแย้ม ยายน้อม เจียม และบรรดาข้าหลวงยกถาดวางอาหารเข้ามาในห้อง
หม่อมอำพันพาลใส่ “อ้อ....มาแล้วหรือยะ กว่าจะยุรยาตร นวยนาดวาดกรมาได้ ฉันน่ะหิวจนตาลาย ทิ้งไพ่ผิดเสียจนจะจำนำผ้าซิ่นแล้ว”
ยายน้อม เจียมสบตากัน อ่านสายตาได้ความว่าวันนี้เสียอีกแล้ว
คุณหญิงค้อน “หม่อมน่ะแค่จำนำซิ่น แต่อิฉันคงล่อนจ้อนกลับบ้านเลยล่ะค่ะ”
ทุกคนค้อน คุณนายผู้การฯที่รอไพ่ก็เอาเงินมานับปึกใหญ่ คุณนายเห็นทุกคนมองมาอย่างหมั่นไส้ ก็ยิ้มย่ามใจ
หันมาหายายน้อมที่อยู่ใกล้ พร้อมกับกระทำสิ่งต้องห้ามคือ สะกิดเอว “ไหน ยายน้อม วันนี้มีอะไรกินบ้าง”
ยายน้อมชะงักลืมตาโพลง “มีตำ ตำ ตำ ตำ”
คุณนายตาเหลือกปาไพ่ทิ้ง ไพ่กระจายเต็มหน้ายายน้อม “ผัวฉันมาเหรอ”
คุณหญิงอุทาน “ตำรวจ !”
เจียมและนางข้าหลวงเด็กพยายามจะบอกว่าไม่ใช่ แต่คุณนายทั้งปวงร้องกรี๊ดประสานกันลุกพรวดขึ้น ไพ่กระจาย บางนางเตะสำรับ บ้างเตะกระโดน จานเม็ดก๋วยจี้กระจายว่อน บางนางโกยเงินเข้าตัก ยกชายผ้าพาเงินหนีไป
หม่อมอำพันลุกขึ้นร้องกรี๊ด “หยุดก่อนค่ะ” บรรดาขาไพ่นิ่งชะงัก “ตำอะไรยายน้อม”
ยายน้อมยิ้มโพล่งออกมาได้ “ตำส้ม เจ้าค่ะ”
“ตำส้ม หรือส้มตำค่ะ ไม่ใช่ตำรวจค่ะ”