บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 27 หน้า 11
“มีอะไรก็ค่อยพูดค่อยจา อย่างเพิ่งตีโพยตีพายไป”
คุณสร้อยเสียงดังลืมตัว “เพคะ” คุณสอางค์ตีคุณสร้อยให้รู้สึกตัว “ไม่ตีโพยตีพายเพคะ”
ระเบียงหลังบ้านราชดำริ ขันน้ำพานรองถูกทุ่มโครมมากลิ้งขลุกๆ ใกล้อุ่นเรือน แม่พิศกับกำไล สาวใช้เด็ก ๆ ร้องวี๊ด “ว้าย แม่มึง”
คุณสร้อยหน้าหงิกในมือมีหนังสือพิมพ์ที่พับหน้าในไว้
“อะไรกันคะ คุณพี่”
คุณสร้อยทุ่มหนังสือพิมพ์ลงหน้าอุ่นเรือน “จะอะไรล่ะยะก็งามหน้าขึ้นมาแล้วน่ะซี ฉันกะอยู่แล้วว่าเลือดมันต่ำ มันต้องทำอะไรต่ำๆ ให้อับอายขายขี้หน้า”
อุ่นเรือนมองหนังสือพิมพ์แล้วหน้าซีด แม่พิศ กำไลชะเง้อแล้วซุบซิบกัน
“ยายสาไม่ใช่คนแบบนั้นนะคะ”
“นี่หล่อนกล้ารับรองหรือ นี่ล่ะน้า ไม่ได้อบได้รมให้เป็นกุลสตรี วันๆ ก็ห้อยโหนอยู่ในสวนเป็นนางชะนีป่า นี่ก็คงถึงเวลา...ร้องหาผัว”
อุ่นเรือนตาเข้มขึ้น เสียงแข็ง “คุณพี่คะ อย่าพูดถึงลูกดิฉันแบบนั้นนะคะ”
“ว้าย นี่หล่อนกล้าเสียงแข็งกับฉันหรือ”
“สาลินไม่เคยทำตัวเลวเกวอย่างที่คุณพี่ว่า”
“นี่หล่อน หล่อนลืมบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนที่รดหัวหล่อนกับลูกแล้วรึไง ต๊าย....นี่แหละโบราณท่านว่า สัญชาติคางคก เอ๊ะ...ไม่ใช่ ท่านว่ามีลูกผู้หญิงเหมือนมีเว็จอยู่หน้าบ้าน จะเน่าหนอนชอนไชให้เหม็นโฉ่ขึ้นมาเมื่อไรก็ไม่รู้”
คุณสร้อยกระแทกของปึงปังเดินกระทืบตีนออกไป
อุ่นเรือนน้ำตาร่วง แม่พิศกับกำไลเข้าปลอบโยน “คุณอุ่น อย่าไปฟังเลยนะคะ”
“ต้องฟังซีกำไล บอกนายสมเอารถออก ฉันจะไปฟังความจากแม่สาลินเดี๋ยวนี้ล่ะ”
เทอเรซวังวุฒิเวสม์ ศศิรัชนี คุณชายเล็กนั่งอยู่กับคุณสอางค์และศรีจิตรา กล่องเค้กวางอยู่ตรงหน้า มาลา วรรณาช่วยเสิร์ฟของว่าง “แหม....เสียดาย ป้าสร้อยกลับไปเสียแล้ว ส่วนเสด็จทอดเนตรข่าวหนังสือพิมพ์ฉบับเมื่อวานแล้วทรงหนักพระทัย เลยเด็จขึ้นแล้วจ๊ะ”
“เสียดายจัง”
“แล้วหญิงกลางพอจะรู้ไหม ว่านายอัศนีย์เขาเอาข่าวแบบนี้ไปลงทำไม”
“เออ คือ”
“หญิงกลางไม่รู้เรื่องหรอกครับคุณป้า นายอัศนีย์แทบไม่เคยมาที่วังเลยด้วยซ้ำ เอ....หญิง เราต้องรีบไปแล้วนี่”
“ค่ะ งั้นหญิงลาก่อนนะคะ ขอให้ทานขนมให้อร่อย ช่วยชิมด้วยนะคะคุณศรี”