บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 12
ที่ศาลากลางสวนตำหนักใหญ่ ศรีจิตรางามเหมือนภาพวาด หญิงสาวค่อยๆหันมาแล้วเลิกคิ้วแปลกใจ คุณชายเล็กเดินยิ้มร่าเข้าไป ศรีจิตรายิ้มเย็นๆตอบ ถอยไปก้าวหนึ่ง
“แน่ะ คุณศรีติดฝนอยู่นี่เอง”
“ค่ะ”
“ฝนลงอีกแล้วนะครับ นมย้อยให้ผมเชิญเครื่องมา ตั้งเครื่องหรือยังครับนี่”
“ยังค่ะ เห็นว่าจะทอดพระเนตรข่าวก่อน ส่งถาดมาเถอะค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะเชิญไปเอง”
“แน่ะ นี่จะไล่ผมกลับแล้วหรือฮะ”
“ดิฉันไม่ได้ไล่คุณชายกลับ แต่ดิฉันเห็นว่าไม่สมควรที่คุณชายจะมาทำอะไรแบบนี้”
“แบกถาดนี่นะครับ โธ่ สมัยอยู่เมืองนอกผมทำมากกว่านี้อีก ทั้งจดออเดอร์ เสิร์ฟอาหาร เช็ดโต๊ะ ล้างจาน เทขยะ วันดีคืนดียังต้องไปทอดเนื้อหน้าเตาด้วย”
ศรีจิตราฟังอยู่ทึ่งแต่ก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “จริงหรือคะ”
“จริงซีครับ ผมจะมาโกหกคุณทำไม”
ศรีจิตรายิ้ม “ก็ดิฉันเห็นคุณชายชอบโก” คุณชายเล็กคอหด “เอ้อ ชอบล้อเล่น”
“แต่เรื่องนี้ผมพูดจริงๆนะครับ ไม่เชื่อให้ฟ้าผ่าซีเอ้า”
เหมือนฟ้าแกล้ง มีฟ้าผ่าเปรี้ยงลงมาไม่ห่างนัก ศรีจิตราสะดุ้งร้องอุทานแล้วมองดู เห็นคุณชายเล็กหายไปแล้ว ศรีจิตรางง “คุณชายคะ”
คุณชายเล็กโผล่หน้ามาจากเก้าอี้สนามกลางศาลา ยังนั่งยองๆอยู่ หน้าแหย ชูสามนิ้ว “ผมขอสาบานว่าผมพูดจริงนะฮะ ด้วยเกียรติของลูกเสือ”
ศรีจิตราหัวเราะออกมา คุณชายเล็กมองเห็นว่ามีชีวิตชีวา ไม่ได้เป็นหุ่นอีกต่อไป
ชานเรือนบ้านสวน คุณตา คุณยาย คุณชายรองอยู่ที่เสื่อ มีเสียงประตู ทุกคนหันมาดู เห็นสาลินเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดอยู่กับบ้านแต่หรูมีผ้าคล้องคอ ผมหวีเรียบมัน หน้านวลเนียน ปากมีสีอ่อน แก้มระเรื่อ ขนตางอน ดูเผินๆคิดว่างามตามธรรมชาติ แต่ที่แท้คือการจัดเต็มแบบแนท-เชอ-รานที่สุด คุณชายรองมองดูเห็นว่าคือเกิร์ลเน็กซ์ดอร์จริงๆ สาลินมานั่งพับเพียบที่วง เก็บมือเก็บเท้า เอามือประสานวางบนตัก
คุณตาถามไถ่ “ทางกรุงเทพฯตกหนักเหมือนที่นี่ไหมครับ”
“ตกหนักมากครับ ยิ่งสาวๆบางคนไม่ได้เตรียมร่มมา เสื้อเปียกแนบเนื้อแย่ไปเลย” คุณชายรองพูดเรื่อยๆ สาลินตาวาว