บทละครโทรทัศน์ สะใภ้จ้าว ตอนที่ 8 หน้า 3
คุณสร้อยยิ้มแป้น ขยับมาลูบหลังลูบไหล่ศรีจิตรา “อุ๊ย เหนื่อยสายตัวแทบขาดเพคะ กว่าจะได้ขนาดนี้”
เสด็จเบือนพระพักตร์มองอุ่นเรือน “สวยเหมือนแม่นี่เอง อุ่นเรือนเข้ามาใกล้ๆซิ” อุ่นเรือนตื้นตันขยับมาข้างศรีจิตราหมอบกราบลง คุณสร้อยเขม้นมองกลัวทำขายหน้า “ผิวพรรณวรรณะจมูกปากมาจากแม่ แต่คิ้วกับตาเหมือนตาสาวิตร”
“เพคะ แม่ศรีเหมือนคุณสาวิตรมากเพคะ”
“อุ่นเรือน ฉันขอลูกสาวมาอยู่ด้วยกันที่นี่ อย่าห่วงเลยนะ ฉันจะดูแลให้ดีที่สุด”
“เป็นพระกรุณาเพคะ แต่วิสัยแม่ ถึงยังไงก็ห่วงเพคะ”
คุณสอางค์สะดุ้ง คุณสร้อยตาเขียวปัดแทบกราดเข้ามาหยิก “พูดอะไร”
“นั่นซีนะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน แม่อุ่นเรือนก็มาเยี่ยมลูกสาวบ่อยๆ จะมาบ่อยแค่ไหนก็ได้ ฉันอนุญาต”
“เพคะ”
เสด็จรับสั่งกับศรีจิตรา “ศรีจิตรา ถ้าชอบงานฝีมือ มาอยู่นี่จะได้ฝึกทำอะไรแปลกๆเยอะเชียวล่ะ ข้าหลวงเก่าแก่ที่นี่มีวิชาติดตัวไม่แพ้วังไหน”
มาลา วรรณาสอด ยิ้มระรื่น “เพคะ”
“ข้าหมายถึงข้าหลวงผู้ใหญ่ ไม่ใช่หล่อนสองคน ดูรึให้ร้อยกระแต ไพล่ไปเหมือนชะนี” มาลา วรรณาหุบยิ้ม ศรีจิตรากลั้นหัวเราะ คุณสร้อย คุณสอางค์หัวเราะ เสด็จทอดเนตรดูศรีจิตรา “น่าเอ็นดูจริง จะยิ้มจะแย้มอะไรก็ไม่เกินงาม เหมือนสาวๆสมัยนี้”
“จริงเพคะ สาวๆสมัยนี้เหมือนม้าดีดกระโหลก หัวเราะทีเห็นไปถึงลิ้นไก่” คุณสอางค์เหน็บ
คุณสร้อยเสริม “เพคะ ยิ่งแม่หลานสาวหม่อมฉันอีกคน พูดแล้วอ่อนใจเพคะ”
“ใครกันหือม์” เสด็จรับสั่งถามคุณสร้อย
“น้องสาวแม่ศรีจิตรานี่แหละเพคะ ชื่อแม่สาลิน” ศรีจิตรากับอุ่นเรือนสบตากัน
“อือม์ จริงซี แม่อุ่นเรือนมีลูกสาวอีกคน”
“ยายสา เอ้อ สาลินอยู่ที่บ้านเดิมหม่อมฉันที่เมืองนนท์เพคะ ได้อาศัยแกดูแลตากับยายแทนหม่อมฉัน”
คุณสร้อยได้ที “เพคะ เลยแก่นแก้วแววชะนีอยู่ในสวน”
คุณสอางค์เสริม “หม่อมฉันน่ะอยากให้เข้ามาอบรมในวังเพคะ แต่แม่สร้อยขัดไว้”
“อย่าให้หม่อมฉันขายหน้าวันละห้าเบี้ยเลยเพคะ ถ้าจะให้มาจริงก็ต้องอบต้องรมอีกนาน”
“จะมาเที่ยวเกณฑ์ใครให้เข้าวังหมดน่ะไม่ได้หรอก โลกทุกวันนี้มันเปลี่ยนไปขนาดไหนแล้ว น้องสาวแม่ศรีจิตราดูแลตายายแทนแม่ได้ก็ถือว่าใช้ได้”
“แหม อย่าให้หม่อมฉันต้องพูดเลยเพคะ แม่สาลินนี่...” คุณสร้อยเตรียมเล่าสาธกโวหาร
เสด็จทรงตัดบทฉับ “ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ดู๊ มานินทาลูกสาวเขาต่อหน้าแม่ มาว่าน้องสาวต่อหน้าพี่ ไม่มีใครเขาอยากฟังหรอก จริงไหมอุ่นเรือน ศรีจิตรา”