บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 10 หน้า 13
พัชรายกมือห้าม เพนนีชะงัก “ฉันไม่สะดวกที่จะให้ผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า เรียกฉันว่าแม่...เพราะฉันเป็นคนช่างเลือก”
“แต่คุณเวศน์รักเพนนีนะคะ”
“สำคัญตัวเองไปรึป่าวจ๊ะ ฉันเห็นหนูเป็นแค่เล็บขบเท่านั้นแหละ ไว้ลูกชายฉันตาสว่างเมื่อไหร่ ฉันค่อยเล็มออกทีเดียวก็ยังไม่สาย ...ยิ่งนิสัยแบบนี้แล้ว ไม่นานเกินรอหรอก” เพนนีหน้าตึง กำผ้าในมือแน่น
พัชราพูดจบก็หันไปยิ้มให้วงศ์เวศน์ที่กลับมาถึงโต๊ะพอดี รับบัตรมา เปลี่ยนอารมณ์หน้ามือเป็นหลังมือ
“ขอบใจจ้ะเวศน์... รีบทานกัน จะได้รีบ ๆ” พัชราเน้น “แยก – ย้าย”
เพนนีกัดปาก จิกมือกับชายกระโปรง โกรธแทบกรี๊ด
ห้องรับแขกบ้านธวัช นาฬิกาเห็นว่าเป็นเวลา 21.00 น. ธวัชกระสับกระส่าย นั่งไม่ติด หันมองวิสาขาที่นั่งอ่านนิตยสาร จนวิสาขารำคาญมองว่ามีอะไร
“ทำไมลูกยังไม่กลับมาอีก”
“เดี๋ยวนัยก็พากลับมา”
“ลูกคงน้อยใจ” ธวัชหนักใจ
“คุณวิ ผมต้องทำยังไง ลูกถึงจะยอมเข้าใจว่าเราสองคนกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว”
วิสาขายังไม่ทันตอบ
“นกเข้าใจค่ะ” เหมือนชนกเดินนำ ลัคนัยตามเข้ามา ธวัชกับวิสาขาดีใจที่เห็นเหมือนชนกกลับเข้ามา
“นก...เรื่องของพ่อกับแม่”
“นกเข้าใจว่าพ่อกับแม่คิดจะหย่า ก่อนที่นกจะไปเรียนต่อด้วยซ้ำ”
“ถ้านกรู้อยู่แล้ว....แล้วที่ผ่านมาทั้งหมด”
เหมือนชนกมองลัคนัย ลัคนัยยิ้มให้กำลังใจ เหมือนชนกมองธวัชกับวิสาขาอย่างเปิดใจยอมรับ
“นกรู้ว่านกไม่ใช่เด็กแล้ว นกควรเข้าใจและเคารพการตัดสินใจในการเลือกของพ่อกับแม่ นกขอโทษนะคะที่เอาแต่ใจ เพราะนกอยากให้เราสามคนได้อยู่พร้อมหน้าอีกครั้ง..ก่อนที่มันจะเหลือแค่ความทรงจำ”
เหมือนชนกเข้ากอดธวัชกับวิสาขา ด้วยความรู้สึกโหยหาครอบครัวที่กำลังจะหลุดมือไป
“นก พ่อขอโทษ”
วิสาขากอดเหมือนชนกอย่างปลอบโยน “โธ่...ยายนก”
ลัคนัยมองภาพสามคนพ่อแม่ลูกที่กอดกันตรงหน้าซึ้งใจ