บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 15 หน้า 2
“แต่ครั้งนี้...” ลัคนัยกลัวธวัชจะหลุดพูดเรื่องเมื่อวาน เลยรีบเบรก
“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า เรื่องเมื่อคืนมันไม่มีอะไรน่าจำ ปล่อยมันผ่านไปเถอะครับ ให้เธอจำแต่เรื่องเลวๆ ของผมก็พอ” ธวัชมองลัคนัยอย่างเข้าใจในความหมายที่พยายามสื่อ ว่าไม่อยากให้เหมือนชนกรู้เรื่องเมื่อคืน ในขณะที่เหมือนชนกเป็นเดือดเป็นร้อน เพราะคิดว่าลัคนัยต้องการย้ำเรื่องในลิฟต์
“ฉันจำแน่ และจะจำไปจนวันตายเลย” ลัคนัยยิ้มพอใจ “ได้ยินอย่างนี้ผมก็ดีใจครับ”
“นี่ !” เหมือนชนกคว้าขวดน้ำที่อยู่ใกล้มือ ปาใส่อกลัคนัย ลัคนัยรับได้ และวางลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“แรงดีแบบนี้ คุณคงหายดีแล้ว ...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
ลัคนัยออกจากห้องไปพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอย่างคนคุมเกม มีสายตาเกลียดชังของเหมือนชนกไล่ส่ง
หน้าห้องพักผู้ป่วย ทันทีที่ปิดประตูห้อง รอยยิ้มของลัคนัยก็เปลี่ยนเป็นเศร้าทันที ลัคนัยยืนนิ่ง ครุ่นคิดอยู่ที่หน้าประตูเป็นพัก เสียงโทรศัพท์ ลัคนัยหลุดจากภวังค์ความคิด กดรับ และถามคู่สายทันทีเหมือนเป็นเรื่องที่ไหว้วานไว้แล้ว “ได้มามั้ย ? ...โอเค ส่งให้ผมเลย” ลัคนัยยืนรอไม่กี่อึดใจ เสียงไลน์ก็ดัง.... เห็น notification ว่านุชนารถส่งวีดิโอมาให้เขา มือของลัคนัยกดเปิดโปรแกรมให้วีดีโอที่นุชนารถส่งมาทำงาน
คอนโดเพนนี คลิปเล่นต่อเนื่องเป็นเพนนีและคนแปลกหน้าพาเหมือนชนกเข้าไปในห้องที่วุฒารออยู่ เพนนีดูคลิปจากมือถือของลัคนัยแล้วหน้าถอดสี
“ไอ้วุฒามันใช้ให้เพนไปหลอกคุณนกมาส่งให้ถึงมือมันใช่มั๊ย?”
เพนนีรีบกลบเกลื่อน “คุณ คุณนัย พูดอะไรคะ” เพนนีโกหก “เพนไปคุยงานที่นั่น แล้วเจอคุณนกเป็นลม ก็เลยให้คนแถวนั้น ช่วยพาไปส่งที่ห้องพัก ก็แค่นั้นเอง”
“แล้วถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่ไปส่งคุณนกที่บ้าน ไปส่งที่ห้องสูทไอ้วุฒามันทำไม”
“ห้องคุณวุฒา?” เพนนีแกล้งโง่ “นี่เพน เพนไม่รู้มาก่อนเลยนะคะเนี่ยก็คุณนกบอกให้เพนไปส่งที่นั่น..”
ลัคนัยมองอย่างไม่เชื่อ “บางที..คุณนกอาจจะไม่อยากกลับบ้านไปนอนเศร้าที่พ่อแต่งงานใหม่ แต่อยากได้คนปลอบใจ พาขึ้นสวรรค์แทน”
“มันไม่มีเรื่องสกปรกอย่างที่เธอคิดหรอก” ลัคนัยเหลืออด “เพราะฉันเป็นคนไปช่วยคุณนก เอาไว้ได้ทัน ก่อนที่ไอ้สารเลวนั่นมันจะได้ลงมือ!!” เพนนีตกใจ “อะ..อะไรนะ..”
“ถ้าเธอคิดจะช่วยคุณนกจริง ก็ไม่น่าจะทำท่าผิดหวังแบบนี้นะ”
เพนนีตกใจ รีบแก้ตัว “เพน ตกใจต่างหาก เพน..เพนแค่ไปส่งคุณนก ไม่รู้ว่ามันจะมีเรื่องบ้าบออะไรกันแบบนี้”
“พอที! เธอบอกว่าคุณนกเป็นลม แล้วคุณนกจะบอกให้เธอไปส่งที่นั่นได้ยังไง”