บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 15 หน้า 3
เพนนีช็อกแต่ทำท่าจะอ้าปากเถียง แต่ลัคนัยชิงพูดขึ้นก่อน
“ฉันให้โอกาสสารภาพแล้วนะ แต่ในเมื่อยังดันทุรังฉันก็คงช่วยไม่ได้ พอเรื่องถึงตำรวจ ผู้สมรู้ร่วมคิดของเพนก็จะซัดทอดมาเอง ตอนนั้นคงจะได้รู้กันว่าเพนกับนายวุฒาน่ะเกี่ยวข้องกันยังไง”
ลัคนัยเดินผ่านเพนนีไปด้วยสีหน้านิ่ง ทันทีที่ลัคนัยออกไป เพนนีก็กรีดร้องด้วยความเจ็บใจ
โถงบ้านธวัช ไพพรรณเดินประคองเหมือนชนกเข้ามาในบ้านอย่างเป็นห่วง ปากก็บ่นเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นชุด
“น้างงแค่ว่าซิมโทรศัพท์น้า มันหายไปจากเครื่องได้ยังไง ไอ้คนเก็บได้ก็บ้าบอ เล่นอะไรแผลงๆ ทำคุณนกตกใจหมดเลย” เหมือนชนกไม่ได้สนใจฟังไพพรรณ เพราะมัวแต่สังเกตธวัชและวิสาขาที่เดินตามหลัง ทั้งสองกระซิบกระซาบกันหน้าเครียด เหมือนปรึกษาบางอย่าง/เหมือนชนกนึกสนุก แกล้งทำเป็นเซจะล้มใส่ไพพรรณ
ไพพรรณตกใจ “คุณนก!!!”
ธวัช / วิสาขา “ยายนกกกก”
ทั้งธวัชและวิสาขาพุ่งเข้ามาแย่งไพพรรณประคองลูกด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วเหมือนชนกกลับหัวเราะ
“นกแกล้งเล่นน่ะค่ะ” ธวัชถอนหายใจโล่งอก ในขณะที่วิสาขาบ่นเป็นจริงเป็นจัง
“คราวหน้าอย่าเล่นแบบนี้อีกนะ แม่ไม่ชอบ ใจไม่ดี”
“ทำไมต้องซีเรียสขนาดนั้นคะแม่ หมอก็บอกว่านกไม่ได้เป็นอะไร แค่นอนน้อยเลยวูบ”
วิสาขาสูดหายใจกลั้นอาการ ธวัชต้องรีบช่วยแก้
“ก็เรามันเพิ่งมีประวัติมาเมื่อวานนี่ แม่เค้าก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา ...ใช่มั้ยคุณ ?”
“อื้มมม” เหมือนชนกมองท่าทีของพ่อกับแม่อย่างสงสัย
พิมลแขได้ยินเสียงก็ออกมาหน้าบ้าน สีหน้ายิ้มแย้มดีใจที่ธวัชกลับมาจืดลงทันที ที่เห็นภาพตรงหน้า พิมลแข เห็นธวัชแตะแขนวิสาขาเพื่อปลอบเรื่องเหมือนชนก “กลับมากันแล้วเหรอคะ”
ธวัชปล่อยมือจากวิสาขา หันมาหาพิมลแข สีหน้าดูรู้สึกผิด “แข”
“คุณนกเอ่อ... เป็นยังไงบ้างคะ”
เหมือนชนกเสียงแข็ง “ฉันแค่วูบ” เหมือนชนกจงใจกวน “ไม่ได้ตาย ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้น”
พิมลแขงงนิดๆ กับคำว่าวูบของเหมือนชนก สบตาธวัช ธวัชส่ายหน้าไม่ให้พูด เหมือนชนกเชิดใส่พิมลแขและเดินเข้าบ้านไปไพพรรณรีบจ้ำตามไปดู ธวัชรีบอธิบาย “เรายังไม่ได้บอกยายนกว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“ค่ะ แขพอเดาได้ “
วิสาขากำชับ “แล้วถ้าเป็นไปได้ ก็ช่วยอย่าเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ใครฟังด้วย”