บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 15 หน้า 4
พิมลแขตึง “อะไรที่ไม่เป็นประโยชน์ ฉันไม่พูดหรอกค่ะ..”พิมลแขบอกกับธวัช
“แขเตรียมมื้อกลางวันให้คุณแล้ว ของโปรดคุณทั้งนั้นเลย ไปทานกันนะคะ”
พิมลแขกอดแขนธวัชเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ธวัชกลับไม่ตามเธอไป
“ขอบคุณนะแข ...แต่ผมมีเรื่องต้องปรึกษากับวิหน่อยน่ะ เดี๋ยวตามไปนะ”
พิมลแขนิ่งไปนิด “ก็ได้ค่ะ”
พิมลแขปล่อยมือจากธวัช เดินออกมา แต่ไม่วายปรายตามองทั้งคู่ที่เดินไปอีกทางอย่างน้อยใจ
มุมลับตาบ้านธวัช ธวัชและวิสาขาทุ่มเถียงกัน
“ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่มีการแจ้งความอะไรทั้งนั้น”
“ถ้าไม่แจ้ง คุณจะให้ไอ้วุฒานั่นมันลอยนวลอยู่แบบนี้น่ะนะ”
“ก็แล้วคุณจะปล่อยให้นักข่าวแห่กันมาทำข่าวรึไงฮะคุณวัช คุณเป็นใคร แล้วฉันเป็นใคร ลืมไปแล้วรึไง”
“จนป่านนี้คุณยังมามัวห่วงหน้าอยู่อีกเหรอ บอกเลยนะผมไม่สนอะไรทั้งนั้น ผมสนแค่ลูกผม แล้วผมจะเอาไอ้เลวนั่นเข้าคุกให้ได้”
“ทำเลย ! ถ้าไม่คิดว่าลูกต้องแบกหน้านี้ไปทั้งชีวิต”
คำพูดของวิสาขาทำธวัชเถียงไม่ออกไปชั่วขณะ แต่ก่อนที่ธวัชจะแย้งวิสาขาก็พรั่งพรูความรู้สึกออกมา
“เราอยู่ในวงสังคม ข่าวดีของคุณคนให้ความสนใจมากแค่ไหน ข่าวฉาวคนยิ่งสมน้ำหน้ามากกว่านั้นร้อยเท่า ต่อให้เมื่อคืนเราช่วยลูกไว้ทัน แต่กับปากคนลูกเราโดนไปถึงไหนต่อไหนแล้ว” วิสาขากลั้นน้ำตา “ฉันอยู่ตรงนี้ รู้ดีว่าการเป็นขี้ปากชาวบ้านมันเหมือนตกนรกแค่ไหน และแม่อย่างฉันจะไม่มีวันยอมให้มันเกิดกับลูกเราเด็ดขาด ไม่มีวัน!” วิสาขายืนยันหนักแน่น ธวัชสบตาเธอ และแล้วก็ถอนหายใจ ยอมรามือ
“แล้วแต่คุณก็ละกัน ...แต่บอกเลยนะว่าผมไม่ชอบใจที่ไอ้เลวนั่นไม่ต้องรับอะไรเลยจากการกระทำชั่วๆ ของมัน”
“แล้วใครว่ามันจะไม่ได้รับล่ะ” ธวัชหันขวับมองวิสาขาอย่างเซอไพรส์
วิสาขาอาฆาต มีแผน “ไม่ต้องห่วง มันต้องได้รับผลของการกระทำอย่างสาสมแน่”
ล็อบบี้ โรงแรมวุฒา นุชนาถนั่งอยู่ตรงหน้านายตำรวจ 2 นาย ซึ่งกำลังกวาดตาดูเอกสารที่พนักงานฟรอนท์เอามายื่นให้ นุชนารถพยายามต่อสายหาสมจินตนา
“คุณสมจินตนาไม่รับสายค่ะ” จริงๆ นุชนาถรู้ว่าอยู่ไหนแต่อ้าง “คิดว่าน่าจะติดงานอยู่”
“จากการตรวจสอบย้อนหลังตอนก่อสร้างนั้น ได้แจ้งว่าสร้างเป็นคอนโดมิเนียมและภายหลังทำการดัดแปลงอาคารเป็นโรงแรม แต่ขนาดอาคารไม่ตรงตามที่กำหนดและผิดแบบ เจ้าหน้าที่จึงไม่ออกใบอนุญาตให้”