บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 20 หน้า 11
“งั้นก็ไปยืมไดร์คนอื่นที่ไม่ใช่ผม” เหมือนชนกสวนเร็ว “ก็บอกว่าของคุณพ่อเสียไง”
ลัคนัยสวน “งั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องไดร์ละกันครับ” เหมือนชนกสวนทันที “ไม่ได้! ฉันนอนทั้งที่ผมเปียกไม่ได้”
ลัคนัยเกาหัว “แล้วคุณจะให้ทำยังไง ผมเสนอไปทุกวิธีแล้วนะ”
เหมือนชนกคิด แล้วก็ยิ้มหวาน มีคำตอบในหัวขึ้นมาทันที
หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เงาในกระจกของเหมือนชนกหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้ง ลัคนัยยืนเป่าผมให้ ลัคนัยทำหน้าเหมือนไม่เต็มใจ ในขณะที่เหมือนชนกเอาแต่จ้องไปทางมือถือลัคนัย หาจังหวะและแล้วจู่ๆ ลัคนัยก็กดไดร์ปิด
เหมือนชนกโวย “อะไร ผมยังไม่ทันแห้งเลย”
“แป๊บนึงนะ ผมเพิ่งนึกได้ว่าลืมยาแก้แพ้ก่อนนอนไว้บนรถ”
เหมือนชนกกระตือรือร้น “งั้นก็รีบไปเอาเลย เดี๋ยวลืมกิน” เหมือนชนกโบกมือไล่ “ไปสิ ฉันรอได้”
ลัคนัยมองเหมือนชนกอย่างระแวงนิดๆ แต่ก็ยอมออกไป เหมือนชนกรีบคว้าโทรศัพท์ลัคนัยมาจัดแจงกรอกข้อมูลจนเสร็จยักไหล่ ดีใจแบบเวลาเหลือๆ “ต่อไปนี้ฉันก็จะรู้แล้วว่านายไปไหนบ้าง”
ลัคนัยกลับเข้ามาในเรือนเล็ก เหมือนชนกหันไปยิ้มกว้าง “จะกลับแล้ว”
“อ่าฮะ”
“ผมแห้งแล้ว”
เหมือนชนกจับผม “ก็โอเค แบบนี้นอนได้ ...ไปละ” เหมือนชนกกรีดนิ้วลา ตรงไปที่ประตู
เสียงโทรศัพท์ลัคนัยดัง ลัคนัยมองไปที่หน้าจอ แต่ไม่กดรับซักที เหมือนชนกนึกสงสัย ทำไมลัคนัยไม่รับตอนเธออยู่ เลยแกล้งเดินทิ้งจังหวะให้ช้า แต่ลัคนัยก็ไม่กดรับซักที
“ขอเป่าอีกหน่อยดีกว่าไม่แห้งสนิท เดี๋ยวฉันไม่สบาย ...” ลัคนัยทำท่าจะท้วง “ฉันเป่าเองก็ได้ ใช้เป็นแล้ว มือก็ไม่เปียกแล้วไฟไม่น่าดูด นายรับสายเถอะ”
ลัคนัยไม่ได้กดรับตรงหน้าเหมือนชนก แต่เลื่อนบานกระจกระเบียงออกไป โดยไม่ลืมปิดกลับให้มิดชิด พอลัคนัยออกไป เหมือนชนกก็เปลี่ยนท่าที หรี่ตามองอย่างระแวง เหมือนชนกไม่พอใจ
“ใครโทรมาดึกขนาดนี้ แถมไม่ยอมรับต่อหน้าเราด้วย”
เหมือนชนกมือถือไดร์ ทำเป็นเป่าผม แต่ผุดลุกจากเก้าอี้ เท้าขยับไปใกล้ประตูระเบียง เอื้อมมือไปจะแอบเลื่อนให้พอมีเสียงลอด แต่ลัคนัยที่คุยสายหันกลับมา เหมือนชนกรีบหันหน้าเข้ากระจกไดร์ผมอย่างรวดเร็ว ลัคนัยเริ่มเดินแอบมุม เหมือนชนกก็ขยับตาม ตามัวแต่สังเกตลัคนัยจนไม่ทันได้ดูว่าไดร์จ่อใกล้หัวเกินไป...