บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 20 หน้า 15
“ก็อย่าให้รู้สิครับ ...ดีนะที่เธอจำรถคุณไม่ได้”
เสียงไลน์ของนุชนารถดัง นุชนารถกดเปิดดู แล้วก็ส่งให้ลัคนัยดูบ้าง
“เซทเรียบร้อยแล้วค่ะคุณนัย ดีนะคะที่คุณนกเธอไม่อยู่บ้านพอดี เลยทำงานสะดวกหน่อย ...ถูกใจมั้ยคะ”
ลัคนัยมองภาพในมือถือแล้วยิ้มกว้าง “สวยกว่าที่คิดไว้อีกครับ ...ขอบคุณนะครับคุณนารถที่อุตส่าห์หาร้านให้ผมจนได้”
“เจ้านายอยากได้อะไร นารถก็ยินดีจัดให้อยู่แล้ว”
“ถ้างั้นช่วยจัดให้อีกอย่างได้มั้ยครับ ...ช่วยขับตามเธอไปจนถึงถนนใหญ่ ผมอยากแน่ใจว่าเธอได้รถกลับบ้าน”
นุชนารถจิ๊ปากแซวๆ ลัคนัย แต่ก็ทำท่าตะเบ๊ะรับทราบ ลัคนัย มองเหมือนชนก
ห้องนอนธวัช เหมือนชนกนั่งหน้ายุ่งอยู่ข้างเตียงธวัช มองหน้าจอโทรศัพท์ เหมือนชนกเห็นเป็นไลน์จากพริบพราว ส่งรูปนุชนารถนั่งทำงานที่โต๊ะของเธอซึ่งตั้งอยู่ในห้องทำงานลัคนัย
“พ่อคะ ถ้านกอยากได้โต๊ะสำหรับพนักงานใหม่ นกต้องติดต่อที่ใครคะ”
ธวัชซึ่งนอนอยู่บนเตียงกำลังจะกินข้าวที่พยาบาลป้อนให้อ้าปากค้าง ต้องนึกให้เหมือนชนกก่อน
“เดี๋ยวพ่อไลน์บอกคุณป้อมให้ก็ได้”
“ไลน์ไปเลยนะคะ บอกว่าให้ตั้งที่โซนออฟฟิศ ตรงมุมห้องไปเลย ไกลดี”
ธวัชจำต้องยกมือเบรกพยาบาลชั่วคราว และหยิบมือถือมากดพิมพ์สลับกับมองเหมือนชนกอย่างสังเกต
ประตูห้องเปิดออก เห็นวิสาขาเดินเข้ามากับพัชรา และวงศ์เวศน์ “สวัสดีค่ะคุณวัช ...สีหน้าสดใสนะคะเนี่ย”
พัชราพูดพลางพยักพเยิดให้วงศ์เวศน์ที่ถือตะกร้าของเยี่ยมเอาไปให้ธวัช วงศ์เวศน์เกร็ง
“น้าวัชครับ ผมเอาผลไม้มาฝาก”
“ขอบใจมากนะ ...ยายนกรับแทนพ่อที” เหมือนชนกเข้าไปรับ พรัอมกับแซววงศ์เวศน์
“เลิกเกร็งได้แล้วพี่เวศน์ ...คุณพ่อนกเค้าไม่เคืองพี่แล้ว”
“ยายนกขายออกแล้ว น้าไม่เคืองเวศน์หรอก ถ้ายังขึ้นคานอยู่ก็ว่าไปอย่าง”
เหมือนชนกจิกตาใส่ธวัช วงศ์เวศน์ค่อยยิ้มออก ที่ธวัชกล้าเล่นมุขด้วย
“ตาเวศน์เค้าเห็นว่ายายนกต้องสับกับคุณพยาบาลเค้าดูแลคุณ ก็เลยจะมาช่วยแนะนำน่ะ”
“พอดีวันนี้ผมว่าง ไม่ได้เข้าเวรน่ะครับ”
“เหรอคะ ...งั้นแบบนี้พี่เวศน์อยู่ถึงเย็นได้เลยมั้ยคะ”
“ก็ได้นะ ...ทำไม หาเพื่อนเม้าเหรอเรา” วงศ์เวศน์แซวๆ