บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 20 หน้า 14
เหมือนชนก มองซ้ายขวา และรีบวิ่งไปที่รถรับซื้อขยะมีโลโก้กรีน ดรีมคันหนึ่งซึ่งจอดเปิดท้ายอยู่ เหมือนชนกดึงประตูปิด โดยที่ไม่รู้ว่ามันเปิดจากด้านในไม่ได้ ลัคนัยเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นเหมือนชนกแล้ว ก็เลยเอ่ยถามพนักงานแถวนั้นเป็นภาษามือ ลัคนัยพูดไปทำภาษามือไป “ทุกคนเห็นภรรยาผมมั้ย ?”
พนักงานสายพานชี้ไปทางเดียวกัน ลัคนัยหันมอง นุชนารถชะเง้อตาม เห็นรถรับซื้อขยะคันที่เหมือนชนกเพิ่งขึ้นไป กำลังแล่นออกจากแฟรนไชส์
รถรับซื้อขยะของกรีน ดรีมแล่นไปตามถนนเล็กๆ ในหมู่บ้าน พร้อมกับเปิดวิทยุเสียงประกาศไปด้วย โช้งเช้งเหมือนรถโฆษณาตามต่างจังหวัด
“บนโลกนี้ไม่มีอะไรสมควรเป็นขยะ มีแต่สมบัติอันล้ำค่ารอการนำมาใช้ให้ถูกวิธี วันนี้เรามารับซื้อถึงหน้าบ้านเลยทีเดียว ดังนั้นถ้าท่านใดเก่าไม่ใช้แล้ว จำพวกเศษเหล็ก เศษกระดาษ เสื้อผ้าเก่า เครื่องใช้ไฟฟ้าเก่า หรือแม้กระทั่งเมียเก่า ก็สามารถเอามาขอคำแนะนำจากเจ้าหน้าที่ของเราได้เลย ทางเรายินดีตีราคาให้เป็นพิเศษ”
รถรับซื้อขยะจอดที่หน้าร้านขายของชำเล็กๆ ในหมู่บ้าน มีคุณตายืนรอขายขวดอยู่แล้ว พนักงานเปิดท้ายรถ แล้วทั้งพนักงาน และคุณตาต่างก็ตกใจร้อง “เฮ้ย ! ”
เหมือนชนกก้าวลงจากรถทั้งส้นสูง สภาพสะบักสะบอม แต่ยังคงเชิด เหมือนชนกมองซ้ายขวา
“ถนนใหญ่ไปทางไหน” พนักงานรู้จัก “ซ้ายไปสองร้อยเมตรครับคุณเหมือนชนก”
เหมือนชนกอายมาก รีบเดินจ้ำไปตามทางที่บอกทันที คุณตาถามพนักงาน
“เมียเก่านี่ขายได้จริงๆ เหรอพ่อหนุ่ม ให้ราคายังไง”
เหมือนชนกกำลังเดินออกมา แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดัง เป็นสายจากลัคนัย เหมือนชนกโมโห “ว่า?”
“คุณอยู่ไหนครับ”
“ฉันก็ต้องอยู่บ้าน...”
เสียงวิทยุที่เป็นเสียงโฆษกก็ดังขึ้นอีกครั้ง พนักงานเปิดเรียกแขกนั่นเอง
เหมือนชนกรีบแก้ “อยู่หน้าบ้าน ...พอดีมีรถรับซื้อขยะของเราผ่านมา”
“อ๋อครับ ผมโทรมาถามดู ...เย็นนี้คุณไม่ได้ออกไปไหนใช่มั้ยครับ”
“เปล่า ถามแปลก ฉันจะไปไหนได้ ก็ต้องดูแลคุณพ่อ”
“ผมก็แค่ถามไปงั้น แล้วเจอกันครับ”
บนรถของนุชนารถ เห็นเหมือนชนกเดินผ่านข้างรถไป ลัคนัยที่นั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับมองตามอย่างขำๆ
“ถ้าเป็นนารถนะ โกรธคุณตายเลย”