บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 22 หน้า 2
“ยังคิดว่าตัวเองเป็นแม่อยู่อีกเหรอ แม่ที่ไหนเห็นลูกคนอื่นสำคัญกว่าลูกตัวเอง”
เพนนีกระแหนะกระแหนคำพูดของไพพรรณ “เป็นห่วงนะคะ คนดีของน้า ... แบ่งความห่วงใยนั่นมาให้เพนบ้างไม่ได้รึไง! ลูกแม่คือเพนนะไม่ใช่นังนก ถึงมันจะเป็นลูกคนที่แม่รัก แต่มันก็ไม่ใช่ลูกแม่!”
ไพพรรณตบเพนนีจนหน้าหัน “ถ้าแกยังเห็นฉันเป็นแม่ อย่าพูดแบบนี้ให้ฉันได้ยินอีกนะ”
เพนนีกุมแก้มน้ำตาคลอ ปัดข้าวของที่ซื้อมาทั้งหมดทิ้ง
บ้านธวัช ลัคนัยหยุดที่หน้าเรือนเล็กเห็นว่าข้างในเปิดไฟสว่าง ลัคนัยนิ่งคิดก่อนจะตัดสินใจผลักประตูเข้าไปและเอ่ยกับคนที่กำลังจะเดินออกมา “คุณนก ผม ...”
ลัคนัยชะงักเมื่อเห็นว่าใครคนนั้นไม่ใช่เหมือนชนก ...แต่เป็นไพพรรณ ลัคนัยผิดหวัง “น้าไพเองเหรอครับ”
“คุณนกอยู่ที่บ้านใหญ่ค่ะ เธอให้น้ามาหยิบชุดให้...”
ลัคนัยมองชุดนอนเหมือนชนกในมือไพพรรณ รอยยิ้มเศร้าๆ ปรากฏบนใบหน้าเขา
“คืนนี้เธอคงนอนที่นั่นสินะครับ” ไพพรรณไม่ตอบคำถาม แต่เอ่ยเตือนสติลัคนัยแทน
“น้ารู้นะคะว่าคุณนัยหวังดีกับคุณวัช แต่มีตั้งหลายวิธีที่จะเลี่ยงไม่ให้กระทบความรู้สึกคุณนก ...คุณแต่งงานกันแล้ว เธอควรมาเป็นที่หนึ่งไม่ใช่เหรอคะ”
“มันควรจะเป็นทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอครับ ที่มาเป็นที่หนึ่งของกันและกัน ...” ลัคนัยยิ้มเศร้า “ในเมื่อคืนนี้เธอเลือกจะไม่ฟังเหตุผลของผม ทั้งยังไม่อยากเห็นหน้าผม ผมก็ไม่ฝืนใจเธอ...ถ้าไงฝากน้าดูแลเธอด้วยนะครับ”
ไพพรรณจะท้วง แต่ลัคนัยไม่เปิดโอกาสนั้น เดินเข้าด้านใน ไม่ได้สนใจไพพรรณที่มองมาอย่างเป็นห่วง
ผ่านเวลา ห้องนอนเหมือนชนก เหมือนชนกนั่งรอไพพรรณอยู่ที่หน้ากระจก ในหัวนึกย้อนสิ่งที่เคยพูดไปเพื่อปลอบประโลมลัคนัยคราวที่แม่ทิ้งเขาไปอีกครั้ง
“ครอบครัวอบอุ่นที่นายเคยอยากมี ฉันจะเป็นทุกอย่างให้ และจะไม่มีวันทิ้งนายไปไหน”
คำพูดใจร้ายที่เหมือนชนกเพิ่งบอกเขาไป
“นายไม่มีวันเป็นครอบครัวฉัน ไม่มีวัน !!” แววตาผิดหวังของลัคนัยมองมา
เหมือนชนกเหม่อลอยอย่างรู้สึกผิด มารู้ตัวอีกที ก็ตอนเห็นเงาธวัชที่ยืนด้วยไม้เท้าสี่ขาสะท้อนในกระจก
เหมือนชนกเสียงเรียบ “กลับมาแล้วเหรอคะ”
“จ้ะ ...พ่อขอโทษนะลูก”
“เรื่องอะไรคะ? เรื่องที่ก่อนหน้านี้ไม่ยอมหัดเดิน หรือว่าเรื่องที่กำลังจะพาใครกลับมา”
ธวัชหนักแน่น “ทั้งสองเรื่อง” เหมือนชนกหลุบตา เจ็บช้ำกับสิ่งที่ได้ยิน