บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 22 หน้า 4
คำพูดของพิมลแขทำให้ธวัชหัวเราะเบาๆ รู้สึกดีขึ้นมาทันที ธวัชเดินไปนั่งลงข้างพิมลแข
“ไว้หายดีเมื่อไหร่ ผมจะพาคุณย้ายกลับไปเตียงนั้นนะ”
“ค่ะ ...แต่ต้องเพิ่มเตียงหลังเล็กๆ อีกหลังนะคะ ...เผื่อคนนี้”
พิมลแขก้มมองหน้าท้องตัวเอง ธวัชโอบทั้งภรรยาทั้งลูกของเขาไว้ในอ้อมแขนอย่างมีความสุข
หน้าห้องนอนธวัช เหมือนชนกถือถาดอาหารเข้ามาพร้อมกับไพพรรณตามความเคยชิน พอเห็นภาพตรงหน้าก็นิ่งไปทันที เหมือนชนกเห็นธวัชและพิมลแขนั่งดูแท็บเล็ตด้วยกันอยู่บนเตียงพยาบาลของธวัช เหมือนชนกหันหลังกลับทันที
“คุณนก จะไปไหนคะ”
“นกลืมไปว่าตอนนี้คุณพ่อมีคนดูแลแล้ว อะไรเหล่านี้ก็ไม่ใช่หน้าที่นกแล้ว”
เหมือนชนกไม่เปิดโอกาสให้ท้วงต่อ ส่งถาดให้ไพพรรณ เดินออกจากห้องไปทันที
ทางเดินหน้าเรือนเล็ก เหมือนชนกเดินมาด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์นัก ทว่าพอถึงสีหน้าก็เปลี่ยนไป เหมือนชนก เห็นประตูเรือนเล็กปิดสนิท เหมือนชนกมองอย่างชั่งใจ ทีแรกก็ทำท่าจะหันหลังกลับบ้านใหญ่ แต่แล้วก็ตัดสิน ใจเดินเข้าไปในเรือนเล็ก
ห้องนอนเรือนเล็ก ที่เตียงนอนของเหมือนชนกและลัคนัย เห็นว่าผ้านวมวางขยุ้มอยู่ ไม่ได้พับ เหมือนชนกถอนใจ พึมพำ “ผ้าห่มก็ไม่รู้จักพับ ตื่นสายรึไงนะ”
เหมือนชนกบ่น แต่ก็หยิบผ้านวมมาพับให้เรียบร้อยมือตบๆ บนที่นอน วางหมอนให้เข้าที่ เหมือนชนกทีแรกก็จัดนั่นจัดนี่ รอลัคนัยกลับมา เหมือนชนกนั่งเล่นมือถือบนที่นอน เหมือนชนกเริ่มลงไปกึ่งนั่งกึ่งนอน ตามองออกไปนอกหน้าต่างอย่างรอคอย
ตอนค่ำ ห้องทำงานลัคนัย ลัคนัยมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงาน เห็นว่าที่ด้านหลังนั้น นุชนารถเปิดประตูเข้ามา “คุณนัยคะ โรเจอร์ยังไม่ตอบกลับมาเลย ...ถ้ารอ นารถว่ามีหลังเที่ยงคืนแน่ กลับก่อนดีมั้ยคะ?”
“ไม่เป็นไรครับ ทางนั้นเป็นลูกค้า ยังไงเราก็ต้องรอเค้า”
“แล้ว ...ไม่กลับไปทานข้าวเย็นกับคุณนกเหรอคะ ปกติเห็น...”
ลัคนัยสวนขึ้น ยิ้มบางๆ “เธอไม่รอผมหรอกครับ”
“ค่ะ” ลัคนัยสังเกตท่าทีอึกอักเหมือนมีอะไรของนุชนารถ เลยเอ่ยถาม “คุณนารถต้องรีบไปไหนรึป่าว”
“คือ ...พอดีนารถว่าจะซื้อยาไปให้แม่บ้านที่มาทำความสะอาดให้น่ะค่ะ แกอยู่คนเดียว แล้วก็ไม่สบาย ไอไม่หยุดเลย จะพาไปหาหมอก็ไม่ยอม”