บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 23 หน้า 5
“เค้าเป็นหมอน่ะค่ะ เชื่อเค้าเถอะ”
“อ๋อ โอเคค่ะ ...” เจ้าหน้าที่ยิ้มหวาน “มีแฟนเป็นหมอนี่ดีจังนะคะ” ตึ่งงง!!!
วิสาขาเหวอไป..รีบลนลานปฎิเสธ “ไม่ใช่แฟนค่ะ! ฉันแก่กว่าเค้าตั้งเยอะ”
“แก่อะไรกันคะ คุณพี่ยังสวยเช้งอยู่เลย ...เดี๋ยวนี้หนุ่มๆ เค้าชอบแนวๆ พี่สาว กันค่ะ ...”
เจ้าหน้าที่ถามวงศ์เวศน์แซวๆ “ใช่มั้ยคะ”
วงศ์เวศน์จริงจัง “ขอน้ำแข็งทีครับ” เจ้าหน้าที่ปลีกตัวไปหยิบของที่วงศ์เวศน์ต้องการ วิสาขามองวงศ์เวศน์ที่ตรวจอาการแขนให้ ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เลิ่กลั่ก ไม่กล้าสบตาเขา
ห้องรับแขก บ้านธวัช ธวัชนั่งอยู่ที่โซฟา คุยโทรศัพท์กับวิสาขา
“แรกๆ ก็เขินนะเวลาพาแขไปไหนมาไหน กลัวว่าคนจะนึกว่าผมเป็นพ่อเค้า แต่มาคิดอีกทีถ้ามัวแต่แคร์ ชาตินี้ก็ไม่ต้องไปไหนกันพอดี ... ที่มาถามนี่คือ กำลังจะคบเด็ก ?”
วิสาขาแหวใส่โทรศัพท์ จนพนักงานที่กำลังเสิร์ฟสเต๊กให้ตกใจ วิสาขาเสียงสูง
“บ้า! อย่างฉันเนี่ยนะจะคบเด็ก ฉันไม่ใช่โคแก่กินหญ้าอ่อนอย่างคุณนะ”
“อย่างคุณต้องเรียก ไก่แก่แม่ปลาช่อน ต่างหาก” ธวัชหัวเราะๆ “นี่หลอกด่าฉันเหรอ”
“ก็แล้วจะมาถามผมทำไม พูดเล่นหน่อยก็เคือง มีพิรุธนะเนี่ย”
“ไม่มี๊ !!!! ...ก็แค่มาปีนหน้าผาจำลอง เห็นคนอายุพอๆ กับฉันนี่แหละควงเด็กมาปีน เลยอยากรู้ความรู้สึก ถึงโทรมาถามผู้มีประสบการณ์อย่างคุณไง” วิสาขาเห็นวงศ์เวศน์เดินกลับเข้ามาในร้าน เลยรีบบอกธวัช
“แค่นี้นะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว” ธวัชรู้ทัน “เด็กมาแล้วล่ะสิ ...เชื่อผม ลุยไปเลย คบเด็กกระชุ่มกระชวยดีนะ”
วิสาขาจิ๊ปากใส่แล้วก็กดวางสายทันที วิสาขาไม่กล้าสบตา เขินหนักมาก “อาหารมาพอดี ทานกันเลยเนอะ”วิสาขาจะเลื่อนจากสเต๊กมา แต่วงศ์เวศน์กลับแย่งจานไป แล้วหั่นทันที “อันนั้นของน้านะ”
วงศ์เวศน์ยิ้ม “รู้ครับ แต่ผมจะหั่นให้ ...เมื่อกี๊ยังบ่นแขนชาอยู่เลย ยังจะสั่งเนื้ออีก”
วงศ์เวศน์หั่นสเต๊กพอดีคำให้วิสาขาอย่างตั้งใจ วิสาขาอดรู้สึกกระชุ่มกระชวยอย่างที่ธวัชบอกไม่ได้
ห้องรับแขก บ้านธวัช มีข้อความ “กินเด็กอายุยืน” ในหน้าจอมือถือ ธวัชกดส่งภาพดังกล่าวให้วิสาขา ส่งไปก็หัวเราะคิกคัก ไม่สังเกตว่าพิมลแขมาชะโงกดูด้านหลัง พิมลแขแซว “แอบแชทกับถ่านไฟเก่าอีกแล้วนะคะ”
“หึงผมเหรอ” พิมลแขแกล้ง “ไม่ค่ะ ไม่ซักนิด ...เพราะเบื่อคุณแล้ว อยากส่งคืนใจจะขาด”
“อย่าเพิ่งรีบส่งคืนสิ ผมน่ะอรรถประโยชน์เยอะนะ ...ไม่เชื่อดูนี่”