บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 21 หน้า 11
ลานจอดรถิ สถาบันเสริมความงามของพิมลแข วิสาขาเข็นวีลแชร์พาธวัชมาจะตรงไปที่ร้านพิมลแข ธวัชโวยวาย “คุณพาผมมาที่นี่ทำไมวิหันกลับเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ถ้าอยากกลับก็เดินกลับไปเองสิ”
“ก็รู้นี่ว่าผมเดินไม่ได้ ...แล้วก็ไม่ได้อยากมาให้เค้าเห็นด้วย”
ประโยคหลังคือความหนักใจที่แท้จริง ธวัชหลุบตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมไม่อยากให้เค้าเห็นผมในสภาพนี้ ขอร้องล่ะวิ พาผมกลับเถอะ”
“ก็ไม่ได้พามาให้เค้าเห็นซักหน่อย แค่พามาดูเค้า...”
“แต่ผมไม่ได้...” ธวัชนิ่งไปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ธวัชเห็นพิมลแขยืนอยู่ข้างรถส่งของ มีรถเข็นบรรจุสินค้าจำพวกครีมที่ใช้ในร้านบังอยู่ครึ่งตัว ใบหน้าของพิมลแขกวาดมองใบส่งของที่พนักงานยื่นให้ ธวัชมองพิมลแขอย่างแสนคิดถึง จนวิสาขาแซว “ไหนบอกว่าไม่คิดถึงเค้าไง จ้องใหญ่เชียว...”
วิสาขาพูดไม่ทันขาดคำก็อ้าปากค้าง ...เช่นเดียวกับธวัชที่สีหน้าคิดถึงเปลี่ยนเป็นอึ้งไป พนักงานเข็นรถเข็นออกไป ทำให้เห็นช่วงกลางลำตัวของพิมลแขที่ท้องโตอย่างเห็นได้ชัด พอตั้งสติได้วิสาขาก็โน้มหน้าลงไปหาธวัช
“คนปากแข็งไม่ได้มีคุณคนเดียวซะแล้วสิ ...เห็นรึยังตาหัวดื้อ นั่นไง กำลังใจของคุณ ...เหตุผลที่คุณต้องกลับมาเดินให้ได้อีกครั้ง” พิมลแขเซ็นใบส่งคืนให้พนักงาน และยิ้มบางๆ
“ความสุขรอคุณอยู่ตรงหน้าแล้ว เหลือแค่เดินเข้าไปหาก็เท่านั้นแหละคุณวัช”
ธวัชเอื้อมมือไปแตะที่ล้อวีลแชร์จะเข็นเข้าไปหาทว่า... ธวัชเห็นลัคนัยเดินเข้าไปหาพิมลแข เห็นพิมลแขถือถุงของจะเดินตามพนักงานไป ลัคนัยก็รับถุงมาถือให้แทน วิสาขาดูงงๆ ที่เห็นลัคนัย ในขณะที่ธวัชดึงหมวกปานามาให้ปิดหน้าเขามิดชิดกว่าเดิม
“ทำไมนัยถึงมาอยู่นี่ล่ะ”
“พาผมออกไปทีวิ”
“ไปทำไม ? ทำไมไม่เข้าไปถามให้รู้เรื่อง ! ...นี่ยังระแวงนัยอีกเหรอ ?”
“ผมไม่ได้ระแวงนัย ...ต้องยังไม่อยากเข้าไปหา ความสุขของผมในสภาพนี้”
ธวัชแตะวีลแชร์ที่นั่งอยู่ และเอ่ยประโยคที่ทำให้วิสาขาเซอร์ไพรส์
“พาผมไปโรงพยาบาลที ผมอยากปรึกษาหมอเรื่องกายภาพ”
วิสาขาตบบ่าธวัช “ให้มันได้อย่างงี้สิ ค่อยสมเป็นอดีตสามีฉันหน่อย”
ภาพวิสาขาที่เข็นวีลแชร์ธวัชออกไป และลัคนัยกับพิมลแขที่เดินไปด้วยกันถูกจับตามองจากใครคนหนึ่ง
เหมือนชนกนั่นเอง !!!...นั่งอยู่ในรถ มือถือโทรศัพท์คุยสายกับใครคนหนึ่ง
“ขอบคุณนะ ที่บอกให้ฉันตามคุณแม่มา”