บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17
เกมเสน่หา ตอน 17
บทประพันธ์ : กันยามาส บทโทรทัศน์ : นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ / ชลนภัส จันทรังษี
สามารถรับชม เกมเสน่หา ได้ทุกวัน จันทร์ - อังคาร ทาง ช่อง 3 (คลิกเพื่อรับชม)
ห้องนอนธวัช ธวัชเปิดประตูเข้ามาในห้อง เห็นพิมลแขยืนอยู่ข้างหน้าต่าง ตาทอดมองออกไปข้างนอก ธวัชค่อยๆ ปิดประตู เดินด้วยฝีเท้าเบาไปหาพิมลแข ทีแรกจะสวมกอดจากข้างหลัง แต่พอเห็นวิวข้างนอกที่พิมลแขมองอยู่ สีหน้าธวัชก็ขรึมขึ้นทันที พิมลแขไม่ได้หันมา “คุณวิกลับแล้วเหรอคะ”
“อ่าฮะ ...แล้วทำไมคุณถึงกลับจากงานก่อน”
“ฉันเป็นแค่แขก จบงานแล้วก็ต้องกลับ ไม่ได้มีหน้าที่อะไรต่อเหมือนคนในครอบครัวนี่คะ”
พิมลแขละสายตาจากหน้าต่าง ผ่านหน้าธวัชไปแบบไม่มองหน้า “ขอนอนก่อนนะคะ”
พิมลแขทิ้งตัวลงนอนตะแคงข้าง หันหลังให้ธวัช ธวัชมองออกไปนอกหน้าต่างเครียด เห็นว่าวิวที่นอกหน้าต่างนั้น คือ เรือนเล็ก
บรรยากาศเช้าวันใหม่ในสวนบ้านธวัช สูทเจ้าบ่าว รองเท้าเจ้าสาว และกลีบกุหลาบกระจัดกระจายเกลื่อนพื้น เคลื่อนไปจนพบเหมือนชนกที่หลับบนเตียงเพียงลำพังทั้งชุดเจ้าสาว เหมือนชนกสะดุ้งตื่น เช็กตัวเองว่ายังแต่งตัวเรียบร้อยดีก็ทำหน้าโล่งอก ก่อนจะมองไปที่ปลายเตียง ลัคนัยนั่งหลับกับพื้น ตามตัวมีกลีบกุหลาบ หัวหนุนปลายเตียงมือข้างหนึ่งยังประคองเท้าของเหมือนชนก
เมื่อคืน ลัคนัยปีนขึ้นเตียง เหมือนชนกก็ถดตัวหนี “ออกไปนะ บอกให้ออกไป”
“ออกแน่ครับ แต่เป็นตอนเช้า และหลังจาก...” แทนที่จะพูดต่อ
ลัคนัยอธิบายด้วยการจับเท้าสองข้างของเหมือนชนกลากมาปลายเตียง
เหมือนชนกกรีดร้อง “อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา !!!”
ลัคนัยไม่สนใจ แกะรองเท้าอีกข้างที่เหลืออยู่ของเหมือนชนกออกเร็วๆ โยนทิ้งไป ก่อนจะกดหน้าขาของเหมือนชนกที่พยายามเตะถีบไว้ ล็อกให้ปลายเท้าสองข้างแนบกับข้างเตียง เหมือนชนกที่ถูกกดหน้าขาไว้สู้แรงไม่ไหว หมดทางหนี เริ่มอ้อนวอน “ขอร้องล่ะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ นะ ...ลักกี้..นะ..น้า..”
ลัคนัยสบตาเหมือนชนกชั่วอึดใจ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงท้าทาย
“จำได้มั้ยครับ ที่ผมเคยบอกว่า จะทำให้คุณกลืนคำพูดตัวเองจะรอวันที่คุณลืมความเกลียด เปลี่ยนเป็นคำขอร้อง อ้อนวอน และเรียกร้องอ้อมกอดจากผม”