บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17 หน้า 3
“ฉันจะไม่ใจอ่อน ...ฉันจะไม่ใจอ่อน ...ฉันจะไม่ใจอ่อน”
แอ๊บและแอ้หอบสำรับอาหารเดินลัดสวนมาเห็นพอดี ต่างมองหน้ากันงงๆ
เหมือนชนกถอนใจ หันมาเห็น “มีอะไรเหรอ?”
“คุณธวัชให้ยกมาให้ค่ะ เผื่อว่าอยากจะทานที่เรือนเล็กกันสองคน...”
“นี่คุณนกยัง ...อ่า ...ไม่เปลี่ยนชุดอีกเหรอคะ”
เหมือนชนกไม่คิดอะไร “อ๋อ ...ฉันถอดซิปไม่ได้น่ะ ...มาก็ดีแล้วมาช่วยหน่อย”
ไม่ทันขาดคำของเหมือนชนก ลัคนัยเปิดประตูออกมาหน้าเรือนเล็ก จะมาตามเหมือนชนก
เหมือนชนกฉุนเฉียวกลบเขิน “นายรอข้างนอก ฉันจะเปลี่ยนชุด”
เหมือนชนกเดินลงส้นกลับเข้าเรือนเล็ก แอ๊บแอ้ชะงักมองลัคนัยในชุดเจ้าบ่าวเมื่อคืน แบบแค่ถอดสูทออก
ลัคนัยเลิกคิ้วมองแอ๊บแอ้ ประมาณว่ามีอะไร แอ๊บและแอ้รีบจ้ำตามเหมือนชนกเข้าเรือนเล็กทันที
ห้องอาหาร ธวัชและพิมลแขนั่งกินข้าวกันเงียบๆ ฟังแอ๊บแอ้รายงานเรื่องที่ยกข้าวเช้าไปให้ลัคนัยและเหมือนชนก
“ยังอยู่ในชุดเมื่อวานกันเลยนะคะ” / “เหมือนกับว่ายังไม่ได้ ...”
แอ๊บไม่พูด แต่เอาปลายนิ้วชี้สองข้างมาชนๆ กันสื่อความหมาย ธวัชไม่ได้สนใจฟัง เอาแต่สังเกตพิมลแขที่กำลังจะตักกับข้าวเข้าปาก แต่จู่ๆ ก็ชะงักมือ วางช้อนลง
ไพพรรณกลบเขิน “มันก็เรื่องของเขา ไปยุ่งอะไรด้วย ...เอ้อ คุณแขคะ เมื่อเช้าไพเจอเข็มกลัดตกอยู่ในสวนค่ะ ของคุณรึป่าว” ไพพรรณส่งเข็มกลัดเพชรให้พิมลแขดู “ไม่ใช่ของฉันหรอกค่ะ”
“น่าจะของคุณวินะ”
พิมลแขชะงักไปทันที ธวัชหยิบมือถือมาถ่ายรูปเข็มกลัด แล้วทำท่ากดส่ง ...ไม่ทันไรก็มีข้อความเด้งขึ้นมา
“นั่นไง จริงๆ ด้วย เดี๋ยวเค้าแวะมาเอานะไพ” ธวัชยิ้มๆ “ซุ่มซ่ามแบบนี้มีอยู่คนเดียว”
ธวัชขำ แต่พิมลแขไม่ขำด้วย พิมลแขรวบช้อน คว้ากระเป๋า “ขอตัวนะคะ วันนี้ต้องเข้าร้าน”
พิมลแขลุกจากที่นั่ง ธวัชมองตาม แล้วตัวเองก็รวบช้อน หยิบน้ำมาดื่มเหมือนไม่อยากอาหารแล้ว
เรือนเล็ก เหมือนชนกอาบน้ำแต่งตัวแล้วยืนมัดผมอยู่ที่หน้ากระจก จู่ๆ ลัคนัยก็ชะโงกหน้าออกมาจากห้องน้ำ หัวเต็มไปด้วยฟองแชมพู ตาหยีๆ เหมือนแชมพูเข้าตา “คุณนกครับ”
เหมือนชนกมองหางตา ประมาณว่าเรียกทำไม “ผมลืมเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามา หยิบให้ผมหน่อยสิครับ”
“ทำไมฉันต้องหยิบให้นาย ก็ใส่เสื้อชุดเก่าออกมาหยิบเองสิ ไม่ได้เดินแก้ผ้าเข้าไปซะหน่อย”