บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17 หน้า 4
“ใส่ชุดเก่า ตัวผมก็เปื้อนอีกสิ”
“ก็เรื่องของนาย ...อย่ามาทำได้คืบเอาศอก เมื่อวานฉันใจดีเข้าหน่อยทำเป็นได้ใจ”
ลัคนัยหรี่ตา มองเหมือนชนกอย่างอยากแก้เผ็ด และแล้ว...”โอเค ผมคงต้องเดินแก้ผ้าออกไปหยิบเอง”
เหมือนชนกชะงัก “ไม่ได้! ออกมาทั้งอย่างนั้นไม่ได้”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะครับ ก็คุณไม่หยิบให้ ...ผมออกไปละ”
ลัคนัยทำท่าจะออกมา แต่เหมือนชนกไม่กล้ามองเต็มตา ได้แต่ร้องลั่นชี้นิ้วให้หยุด “เดี๋ยวฉันหยิบให้!”
เหมือนชนกเดินลงส้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวลัคนัย มาส่งให้ทั้งที่ไม่หันมามอง “เอาไป!”
“ใกล้อีกหน่อยได้มั้ยมือผมไม่ถึง” เหมือนชนกจิ๊ปาก ขยับเข้าไปอีก ลัคนัยแกล้ง “ใกล้อีกครับ ...อีก”
เหมือนชนกชักหงุดหงิด เหลือบมอง เห็นลัคนัยยิ้มขำก็รู้ว่าจงใจแกล้ง เลยอยากแก้เผ็ดคืน เหมือนชนกแกล้งยื่นผ้าเช็ดตัวไปชนประตู ประตูดีดเข้าหน้าลัคนัยพอดี ลัคนัยร้องลั่น เหมือนชนกพูดไม่ทันขาดคำก็ต้องเบิกตา เพราะพอลัคนัยยกมือจับหน้า ประตูที่ทีแรกจับอยู่ก็ค่อยๆ แง้มเข้าไปเห็นลัคนัยที่เปล่าเปลือย เหมือนชนกที่เข้าตัวอ้าปากหวอ เหมือนชนกหันหลัง เดินกลับไปอย่างเสียอาการ ลัคนัยหยีตามองเหมือนชนก ค่อยๆ ปิดประตู ลัคนัยเองก็อายเหมือนกัน
หน้าบ้านวงศ์เวศน์ วงศ์เวศน์เดินออกมา จะขึ้นรถออกจากบ้านไปทำงาน ทว่ากลับเจอเพนนียืนรออยู่
เพนนีเสียงใส “คุณเวศน์!” วงศ์เวศน์หน้านิ่ง จะหันหลังกลับเข้าบ้าน แต่เพนนีคว้าแขนไว้
“เพนนีบากหน้ามาถึงนี่ ใจคอจะไม่ฟังกันหน่อยเหรอคะ”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว”
“มีสิคะ ทำไมจะไม่มี ...ถ้าเวศน์ยังรักเพนนีอยู่บ้าง ฟังเพนนีเถอะนะคะ” เพนนีบีบน้ำตา “ตลอดเวลาที่คุณไม่อยู่ เพนนีไม่มีความสุขเลยซักวัน มันทำให้เพนนีได้คิดว่า ชีวิตนี้คงขาดคุณไม่ได้แล้ว”
วงศ์เวศน์แข็งใจ ไม่มองหน้าเพนนี เพนนีอ้อนวอน
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยคะ ตอนนี้เพนนีไม่ได้มีใครแล้วจริงๆ”
“ไม่มี หรือว่าไอ้ที่มีมันอยู่ประเทศนี้ไม่ได้แล้ว”
พัชราในชุดประจำตำแหน่งเต็มยศ เดินออกมานอกรั้ว กอดอก มองเพนนีอย่างเหยียดหยาม
“คุณแม่ครับ ผมขอ...”
“แม่ก็ขอเวศน์แล้วเหมือนกัน ว่าเจ็บแล้วให้จำ”
วงศ์เวศน์สีหน้าลำบากใจ มองพัชรา สลับกับเพนนี แล้วสุดท้ายก็ตัดสินใจเดินไปขึ้นรถ