บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17 หน้า 11
“พออะไร ?”
“ก็ ...” ลัคนัยมองไปรอบๆ เพิง “ความลำบากที่คุณอยากเอาชนะนักหนาไง ...พรุ่งนี้ผมพาย้ายไปรีสอร์ทอื่นมั้ย”
“ไม่ ! ฉันจะอยู่ต่อให้ครบวัน จะไม่ยอมยายป้านั่นมาดูถูก ว่าเป็นคุณหนูความอดทนต่ำอีก!!”
ลัคนัยมองเหมือนชนกอย่างเอ็นดู “อย่าโกรธเค้าเลย ...เค้าไม่เคยเห็นคุณตอนแยกขยะด้วยมือเปล่านี่”
ลัคนัยเห็นเหมือนชนกกินข้าวทุลักทุเล ก็จัดแจงตักกับข้าวใส่ในใบกะหล่ำปลีต้มเป็นคำๆ ไว้
“กินแบบนี้ก็ได้คุณ เราไม่ใช่คนพื้นที่ ไม่ต้องตามเค้าเป๊ะหรอก”
เหมือนชนกทำท่าไม่เต็มใจในทีแรก แต่พอลำบากเข้าก็ยอมหยิบกับข้าวในใบกะหล่ำที่ลัคนัยตักให้จนได้ เหมือนชนกเคี้ยวไป ตาก็ลอบมองลัคนัยที่บรรจงห่อข้าวให้ อมยิ้มน้อยๆ อย่างเริ่มรู้สึกประทับใจ สองคนนั่งทานขันโตกในเพิง ท่ามกลางดาวเต็มฟ้า
กระต๊อบห้องพัก เหมือนชนกนั่งม้วนผ้าห่ม ทำเป็นเส้นแบ่งฝั่งระหว่างเธอกับลัคนัย ลัคนัยเหนื่อยใจ
“ถ้าคุณจะระแวงผมขนาดนั้นทำไมไม่ขอเค้าแยกคนละหลังไปเลยล่ะ หลังอื่นว่างเยอะแยะ”
“ถ้าสภาพที่พักดีกว่านี้ฉันไม่รอให้นายถามหรอก ...นี่ยังไม่ค่ำดีก็มืดตื้อแล้ว น่ากลัวจะตาย”
ลัคนัยเลิกคิ้ว “คุณกลัวผี แต่ไม่กลัวผม”
“ก็ถ้านายกล้าทำอะไรฉัน นายได้กลายเป็นผีแน่ ! ...โอเค นายนอนฝั่งนั้น ส่วนฉันจะนอนฝั่งนี้ตกลงมั้ย”
เหมือนชนกตรงดิ่งไปเปิดกระเป๋า เตรียมรื้อเสื้อผ้า ลัคนัยมองผ้าห่มที่กลายร่างเป็นเส้นกั้นอาณาเขต
“แล้วคืนนี้คุณจะเอาอะไรห่ม”
“ก็ไม่ต้องห่มไง ฉันเตรียมชุดมาแล้วอย่างหนา รับรองว่ายังไงก็ไม่หนาว พูดไม่ทันจบ เหมือนชนกก็ต้องอึ้งไปเมื่อเห็นเสื้อผ้าที่อัดอยู่ในกระเป๋า เหมือนชนกเห็นชุดคอสเพลย์ ชุดนอน และชุดชั้นในวาบหวิวที่เป็นของขวัญแต่งงานจากแก๊งออฟฟิศ และเพื่อนๆ อัดอยู่เต็ม
ก่อนหน้านี้ เหมือนชนกวางหอบเสื้อผ้าลงตรงหน้าแอ๊บ และแอ้ที่มาช่วยเก็บของลงกระเป๋าให้
“ฝากพับใส่กระเป๋าให้หน่อยนะ”
“ค่า” พูดจบ เหมือนชนกก็เดินออกไป แอ๊บและแอ้หยิบชุดขึ้นมาดู ทุกชุดล้วนเป็นชุดที่มิดชิดรัดกุม
“ไม่เร้าใจเลย” / “ถึงว่าสิ เช้าวันแต่งเราถึงเห็นคุณนก คุณนัยยัง..”
ทั้งสองหันสบตากันอย่างมีเลศนัย ทั้งคู่มองซ้ายขวาก่อนจะหอบเสื้อผ้าหนาๆ ของเหมือนชนกกลับเข้าตู้
กระต๊อบห้องพัก เหมือนชนกกัดฟันกรอด “แอ๊บ แอ้ รอฉันกลับไปก่อนเถอะ!!!”