บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17 หน้า 12
ลัคนัยเดินผ่านหลัง เห็นเสื้อผ้าในกระเป๋าเหมือนชนกก็แซว “โห ...นี่คืออย่างหนาของคุณเหรอ”
เหมือนชนกปิดกระเป๋าทันที “ฉันไม่ได้เป็นคนจัดกระเป๋าเอง”
ลัคนัยขำ “ผมก็ว่างั้นแหละ” ลัคนัยหยิบเสื้อวอร์ม กางเกงวอร์ม ค่อนข้างหนาในกระเป๋าเขา ส่งให้เหมือนชนก
“อ่ะ เอาชุดผมไปใส่นอนก็ได้”
เหมือนชนกงง “ให้ฉัน แล้วนายจะใส่อะไร”
“ก็ไม่ใส่ไง” เหมือนชนกถลึงตาลัคนัยรีบแก้ “ผมมีของผมอยู่แล้ว แต่นี่เตรียมมาเผื่อคุณด้วย เห็นปกติคุณชอบใส่ แต่เสื้อบางๆ กลัวว่ามาเหนือจะทนหนาวไม่ไหว แล้วไม่สบายเอา”
แววตาแข็งๆ ของเหมือนชนกอ่อนลงมานิด เมื่อได้รับรู้ถึงความห่วงใยจากปากลัคนัย เหมือนชนกรับเสื้อมา
เหมือนชนกพูดห้วน ไม่สบตา “ขอบใจ”
ลัคนัยยิ้มหวาน “ด้วยความเต็มใจครับ”
ห้องครัว บ้านธวัช แอ๊บ และแอ้ ล้างจานไปก็จามไป
“สามทีแล้วนะนังแอ๊บ แกกะฉัน / ต้องมีคนนินทาเราอยู่แน่ๆ ไม่งั้น...”
แอ๊บหยุดพูด เพราะเห็นพิมลแขเดินเข้ามา ทั้งแอ๊บและแอ้ต่างคนต่างก็ก้มหน้าล้างจานต่อ พิมลแขที่ทีแรกทำท่าจะถาม พอเห็นทั้งสองเฉยชาก็เปลี่ยนใจ เดินไปเปิดตู้เย็น ควานๆ และหยิบมะนาว สองสามลูกออกไปจากครัว สวนกับไพพรรณที่กำลังเดินเข้ามา “จะเอาอะไรรึป่าวคะคุณ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” พิมลแขเดินออกไป
“น้าไพ พรุ่งนี้ต้องซื้อมะนาวเพิ่มแล้วล่ะ” / “พักนี้คุณผู้หญิงคนใหม่มาจิ๊กไปเรื่อยเลย ไม่รู้นึกเปรี้ยวปากอะไร”
ไพพรรณทำหน้าครุ่นคิด สงสัยอาการของพิมลแข
กระต๊อบที่พัก ลัคนัยนอนตะแคงข้างขดตัวหนาวจนนอนไม่หลับ ตัดสินใจหันไปจะคว้าผ้าห่มที่เป็นเขตแดนมาห่ม เห็นว่าเหมือนชนกเอาผ้าห่มไปม้วนรอบตัวคนเดียวเสียแล้ว ลัคนัยขำ “ขี้โกงชะมัด”
ลัคนัยลูบๆ แขนที่หนาวจนขนลุก ครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดี และแล้วก็ยิ้มได้ไอเดีย
เช้าวันใหม่ เสียงไก่ขัน เห็นใบหน้าของเหมือนชนกโผล่ออกมาจากผ้าห่ม เหมือนชนกไหวหน้าไปมาเหมือนงัวเงียจะตื่นนอน แต่แล้วจมูกก็ซุกเข้ากับเรือนผมของลัคนัย เห็นเหมือนชนกจะถูกผ้าห่มม้วนไว้แล้วยังมีลัคนัยกอดทับไว้อีกชั้น ใบหน้าของลัคนัยซบบนผ้าห่มแทนหมอน เกือบชิดหน้าเหมือนชนก เหมือนชนกเห็นอย่างนั้นก็ร้องลั่นใส่หูลัคนัย ลัคนัยสะดุ้งตื่น “อะไรกันคุณ”