บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17 หน้า 14
นิ่มนวลไม่พูดอะไร แต่มองภาพลัคนัยโอบเหมือนชนกอย่างอิ่มเอิบใจเหลือเกิน..มอง..และแตะที่ขอบภาพเบาๆ อย่างพยายามจะเก็บรายละเอียดต่างๆไว้ให้มากที่สุด..
“ทีนี้ก็สบายใจได้แล้วนะพี่นิ่ม สองคนเค้าแฮปปี้กันดีกับของขวัญของพี่”
นิ่มนวลพยักหน้า ตายังมองภาพสองหนุ่มสาว ปลาบปลื้มใจไม่หาย...แต่แล้วอาการไอก็กำเริบขึ้น!
วิสาขาที่นั่งกินข้าวเช้า ละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ หันไปสังเกตนิ่มนวล
“นี่พี่ไอตั้งแต่ตอนนั้นยังไม่หายอีกเหรอ”
“ก็เป็นๆ หายๆ น่ะ”
“แล้วได้ไปหาหมอตามที่วิบอกรึยัง” นิ่มนวลรีบตอบ “ไปมาแล้ว”
“หมอว่า...” นิ่มนวลออกอาการอึกอัก วิสาขามองนิ่มนวลอย่างอ่อนใจ “แปลว่ายังไม่ได้ไปสินะ”
โรงพยาบาล วงศ์เวศน์ผลักประตูเข้ามาในร้านกาแฟข วิสาขาที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วกวักมือเรียก วงศ์เวศน์เดินเข้าไปหา “เป็นไงบ้างครับน้าวิ”
“ถูกส่งไปเอกซเรย์แล้วจ้ะ ...ขอบคุณเวศน์นะ ที่เป็นธุระช่วยนัดหมอให้ ถ้าน้านัดเอง ป่านนี้คงยังวิ่งเรื่องเอกสารอยู่เลยมั้ง”
“ไม่เป็นไรครับน้าวิ” วงศ์เวศน์รู้สึกผิด “ผมเคยทำไม่ดีกับน้องนกไว้ ถ้ามีอะไรที่พอช่วยได้ ขอให้บอกเลยนะครับ”
“น้าก็ไม่ได้เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไรขนาดนั้น ยายนกก็แต่งงานไปแล้วด้วย ...ไม่เอาน่าไม่พูดเรื่องเก่ากันแล้ว อยากดื่มอะไรมั้ย น้าเลี้ยงเอง”
“ผมต่างหากครับที่ต้องเลี้ยงน้า”
“แต่น้าเป็นผู้ใหญ่”
วงศ์เวศน์แทรก “แต่ผมเป็นผู้ชาย” วงศ์เวศน์จริงจัง “ผมเป็นผู้ชาย ควรเป็นฝ่ายเทคแคร์สุภาพสตรีและที่สำคัญ”วิสาขาลุ้น “ผมมีบัตรลดครับ” วิสาขาขำ “แบบนั้นก็ได้ ...งั้นเอาฮอท ลาเต้ ดีแคฟ นอนแฟทให้น้าแก้วนึงละกัน”
“โอเคครับ” วิสาขาเท้าคางมองวงศ์เวศน์ที่เดินท่องเมนูของเธอ ไปทางเคาน์เตอร์ยิ้มๆ แต่ไม่ทันไรก็ได้สติ
วิสาขาส่ายหน้า “ลูกเพื่อนๆ”
บรรยากาศยามสาย หมอกเริ่มจาง เห็นวิวแม่น้ำน่านที่เบื้องล่าง เห็นรถไถกำลังไต่ขึ้นเนิน ผ่านไร่ข้าวโพดสีทอง
เห็นหลังคารถไถแล่นผ่านยอดข้าวโพด เห็นชาวบ้านกำลังขะมักเขม้นเก็บข้าวโพด ลัคนัยสวมงอบ แต่งตัวแบบชาวสวน เก็บข้าวโพดไปก็บ่นพึมพำไป ลัคนัยบ่น “ผมว่าแบบนี้มันไม่เรียกว่าสัมผัสวิถีชีวิตชาวบ้านแล้วล่ะ ค่อนไปทางหลอกใช้แรงงานมากกว่า ..เอางี้ บางกิจกรรมใน voucher เราปล่อยผ่านบ้างดีมั้ย”