บทละครโทรทัศน์ เกมเสน่หา ตอนที่ 17 หน้า 13
“ดูซิว่านายทำอะไร”
“ก็คุณอยากขี้โกงผมก่อน บอกจะไม่ใช้ผ้าห่ม แต่ดันม้วนไปคนเดียว”
“แต่นายก็ไม่มีสิทธิมาทำแบบนี้กับฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้คนฉวยโอกาส”
ลัคนัยกอดแน่นขึ้น “พูดกับผมดีๆ แล้วจะปล่อย”
เหมือนชนกเสียงแข็ง “ปล๊อย!!!”
“พูดไม่ดี งั้นก็ไม่ปล่อย” นอกจากจะไม่ปล่อย ลัคนัยยังแกล้งจับเหมือนชนกที่ร้องโวยวายกลิ้งไปกลิ้งมาทั้งผ้าห่ม เหมือนชนกกัดฟัน และแล้วก็ตัดสินใจเข่าใส่ลัคนัยที่หัวเราะสะใจ ลัคนัยตาลุกตัวงอ ยอมปล่อยเหมือนชนกไปในที่สุด และเอามือกุมเป้าตัวเอง เหมือนชนกสะบัดผ้าห่มออกจากตัว โยนผ้าห่มไปทับลัคนัยที่ตัวงอเพราะจุก เหมือนชนกยิ้มสะใจ “อยากได้ก็เอาไปเลย...ที่นี่มีอะไรดีบ้างเนี่ย!”
เหมือนชนกกระทืบเท้าเดินออกประตูไป
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า สองเท้าพาเหมือนชนกก้าวออกไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว ลัคนัยตามออกมา ทีแรกก็หน้ามุ่ยจะบ่นเหมือนชนกที่ทำร้ายเขา แต่พอเห็นภาพตรงหน้าชัดๆ ลัคนัยก็อมยิ้ม เห็นด้านหลังของเหมือนชนก ยืนอยู่ตรงระเบียงหน้ากระต๊อบริมหุบเขา ตรงหน้าคือทะเลหมอกสวยงาม และกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา เหมือนชนกกอด อกห่อตัวด้วยความหนาว แต่ทัศนียภาพตรงหน้าสวยจนไม่อยากไปไหน ตอนนั้นเองที่มือของลัคนัยเอื้อมมาห่มผ้าห่มให้ “เจอรึยัง อะไรดีๆ ที่นี่” ลัคนัยยิ้มบางๆ สบตาเหมือนชนก มือของลัคนัยที่ห่มผ้าให้ยังค้างอยู่อย่างนั้นเหมือนโอบเธอไว้ในอ้อมกอดของลัคนัย เหมือนชนกหันมาสบตาเขา “ฉันเจอแล้วล่ะ แต่นาย...”
ลัคนัย รอฟังว่าเหมือนชนกจะพูดอะไร แต่แล้ว...เหมือนชนกกัดฟัน “เจอนี่หน่อยเป็นไง”
เหมือนชนกกระทุ้งศอกใส่ลัคนัย จุกรอบสอง ยืนตัวงอพูดอะไรไม่ออก ในขณะที่เหมือนชนกทำหน้าไม่แคร์ กระชับผ้าห่ม ชมวิวต่อ สองคนชมวิว เดินเล่นมุมต่างๆ ภาพทิวเขามีหมอกลอยเคลียอ้อยอิ่งอยู่ สดชื่น เขียวชอุ่ม.. ลัคนัยและเหมือนชนกยืนคู่กัน สีหน้าอิ่มสุข เบื้องหลังคือภูเขาตามวิวที่โชว์ใน Voucher
“งามแต้ๆเจ้า อีกภาพนะเจ้า ชิดๆกันกว่านี้เน้อ” ลัคนัยมองเหมือนชนก พลางบอก “ขออนุญาตนะครับ”
ลัคนัยโอบเหมือนชนกเข้ามาจนชิด.. ทั้งคู่รู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าลัคนัยล้นไปด้วยความสุข
“งามแต้ๆเจ้า” ภาพหน้าจอมือถือของลัคนัย เป็นภาพคู่ดูหวานละมุนของทั้งสอง...
คอนโดลัคนัย นิ่มนวล เห็นภาพคู่ของเหมือนชนกและลัคนัยที่ถูกส่งมาให้ในไลน์
“หูยยย วิวสวยมว๊าก แล้วดูสีหน้าของสองคนนี้สิ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแฮปปี้แค่ไหน”