บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 4 หน้า 2

อรัญภัทรเหวี่ยงไอแพดลงบนโซฟา อารมณ์เสีย “เขียนไปได้!!”

เจ้เต่า เวฬุยา และเขมปัณฑา แต่งตัวชุดเตรียมจะออกข้างนอก ยืนดูอยู่ 

“เค้าก็ต้องพาดหัวข่าวที่มันน่าสนใจ” เจ้เต่าบอก

“แต่ยังไง..มันก็มีความจริงอยู่.. คือเธอหนีกอง” เวฬุยาตอกย้ำ

อรัญภัทรหน้ายุ่ง “ก็อีเหี่ยวพิมมันกวนประสาทฉัน ฉันจะเอาอารมณ์ไหนไปถ่าย”

เขมปัณฑาพูดแบบเกรงใจ “มีอารมณ์ หรือไม่มีอารมณ์ก็ต้องถ่ายนะเอี๊ยม เพราะเราเป็นนักแสดง เราเป็นมืออาชีพ”

“เออๆๆ  รู้แล้วไม่ต้องย้ำหรอก...ความเป็น’มืออาชีพ’น่ะ” อรัญภัทรกวาดตามองเห็นเจ้เต่า และเพื่อนๆ  แล้วถาม

“นี่จะไปไหนกัน??”

“ไปถ่ายละคร” เวฬุยาตอบนิ่งๆ

อรัญภัทรงง “ทำไมไม่มีคิวฉัน??”

“เมื่อวานเอี๊ยมไม่ถ่าย ผู้กำกับเลยให้คนเขียนบทมาใหม่ที่ไม่มีเอี๊ยม” เจ้เต่าตอบแทน

“ไม่มีเอี๊ยมได้ยังไง? เอี๊ยมเป็นนางเอกนะ??!” อรัญภัทรโวย

“เป็นนางเอกยิ่งต้องมีความรับผิดชอบ ไม่ใช่อยากถ่ายก็ถ่าย ไม่อยากถ่ายก็ไม่ถ่าย ฉันพูดแค่นี้คงเข้าใจนะ....อย่าให้ถึงกับต้องด่ากันแรงๆ ให้เป็นข่าวเลย” เวฬุยาพูดจบ เดินหน้าตึงออกไป 

เขมปัณฑาถอนใจ “ตอนนี้เอี๊ยมโอเคแล้วใช่มั้ย เขมจะได้ไปบอกผู้กำกับ”

“ตอนแรกโอเค..แต่ตอนนี้ไม่โอเคแล้ว!!”

เจ้เต่าถอนหายใจ “งั้นก็พยายามทำใจให้โอเคเร็วๆ แล้วกัน...เพราะถ้าเอี๊ยมยังเป็นแบบนี้ บอกตรงๆ เจ้หมดปัญญาจะช่วยแล้วล่ะ เพราะเอี๊ยมทำร้ายตัวเอง” เจ้เต่าเดินออกไป 

เขมปัณฑาถอนหายใจ มองอรัญภัทรอย่างเห็นใจก่อนเดินตามเจ้เต่าไป  

อรัญภัทรหน้าเครียด น้ำตาค่อยๆ ไหลออกมา  

เสียงของชลวรรษผุดขึ้นในความทรงจำ “กำลังใจจากไหน ก็ไม่เท่า ใจเราที่สู้!!”

อรัญภัทรปาดน้ำตา พยายามเข้มแข็ง แต่น้ำตากลับไหลออกมาอีก เอี๊ยมร้องไห้โฮ “แต่ตอนนี้ฉันสู้ไม่ไหวจริงๆ คุณวรรษ ฉันสู้ไม่ไหวจริงๆ”  อรัญภัทรรีบหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาชื่อ วรรษชล 

ชุมชนคนพลัดถิ่น จังหวัดภาคเหนือของไทย ที่กองถ่ายรายการสารคดี เสียงโทรศัพท์ของวรรษชล ซึ่งวางรวมกับ ของใช้ต่างๆ ดังขึ้น เห็นเป็นชื่ออรัญภัทรที่โทรมา ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น