บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 4 หน้า 4
เวฬุยาเดินเล่นในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง ท่าทางเบื่อๆ เซ็งๆ ป้าไก่เห็นพอดี ร้องทักด้วยความดีใจ “มะม่วง”
เวฬุยามองป้าไก่อย่างเซ็ง ไม่ได้อยากเจอเลย แต่ต้องทักตามมารยาท “สวัสดีค่ะ ป้าไก่มาทำอะไรคะ??”
“ถามได้ก็มาทำงานสิจ้ะ...ป้าไม่ได้ว่างเหมือนดาราที่ถูกพักกองนี่” เวฬุยาหน้างอรู้ว่าถูกประชด แต่ไม่อยากทะเลาะ ป้าไก่มองเวฬุยายิ้ม ก่อนบอก “นี่...เจอมะม่วงก็ดีแล้ว...ป้ามีเรื่องสำคัญจะคุยกับมะม่วงพอดี”
เวฬุยามองงงๆ นึกในใจว่า ชีวิตฉันมีอะไรต้องคุยกับเธอด้วยเหรอ ถามแบบห้วนๆ “เรื่องอะไรคะ??”
ป้าไก่ ชวนเวฬุยาไปนั่งที่ร้านกาแฟ เริ่มคุยเรื่องสำคัญ
เวฬุยาฟังแล้วแว้ดใส่ป้าไก่ทันทีด้วยท่าทางตกใจ “ว่าไงนะ...มีคนเมาท์ว่ามะม่วงไปขายตัวให้เสี่ยทางเหนือ”
“จะว่าเสี่ยก็ไม่ใช่นะคะ...เพราะผู้ชายคนนี้ยังหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยว กล้ามแน่นๆ อกแน่นๆ ซิกแพ็ค เป็นซิกแพ็ค มองตรงไหนผู้หญิงเป็นต้องน้ำลายไหล”
เวฬุยายิ้มเหยียด “ป้าไก่สิคะ...เพราะผู้หญิงอย่างหนู...ไม่เคยเห็นผู้ชายแล้วน้ำลายไหลค่ะ อ้อ!แต่สำหรับป้าไก่ จะเรียกน้ำลายไม่ได้หรอกค่ะ ต้องเรียกว่าน้ำหมาก”
ป้าไก่หัวเราะไม่ถือสา “มะม่วงเนี่ย อยู่ใกล้ๆ กับยายเอี๊ยม จนเหมือนกันไปหมดแล้วนะ”
เวฬุยาทำท่าไม่พอใจ “หนูเหมือนยายเอี๊ยมตรงไหน??”
ป้าไก่ยิ้มเยาะเย้ยๆ “ปากเหมือนนังด่างข้างส้วมเหมือนกันเลย”
เวฬุยายิ้ม ไม่เคยกลัวป้าไก่ เช่นเดียวกับอรัญภัทร “เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ หนูกับเอี๊ยมเจอหมา จะให้พูดภาษาคนก็เกรงหมาจะฟังไม่ออก บางทีก็เลยต้องเห่าส่งๆ ไป แต่บางทีถ้าเจอหมาบ้าก็แย่เหมือนกันนะคะ เพราะหมาบ้า
มักจะกัดไม่เลือก ทางที่ดี ต้องตัดหัวทิ้งอย่างเดียว”
ป้าไก่หน้าตึงขึ้นมาทันที “ถ้าไม่จริง ไม่ใช่ก็แล้วไป ที่ถามเพราะห่วง”
“ขอบคุณค่ะ ถ้าป้าไก่ห่วงหนูจริง...ก็ช่วยลงข่าวตามคำสัมภาษณ์ของหนูก็แล้วกัน พาดหัวข่าวตัวใหญ่ๆ หนาๆ เข้มๆ ว่าหนูไม่เคยทำอะไรแบบนั้น ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นกับหนู...หนูเพิ่งจะได้ยินข่าวอัปมงคล
ก็จากปากของป้าไก่ค่ะ”
ป้าไก่หน้าตึงเข้าไปใหญ่ “ถือว่าเป็นการโปรดสัตว์ ป้าจะลงตามที่หนูขอทุกอย่าง...แต่กับนักข่าวคนอื่น ป้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” ป้าไก่พูดยิ้มๆ
เป็นเวลาค่ำแล้ว ที่วรรษชล และทีมงาน นั่งพักกินข้าวข้างกองไฟ ท่ามกลางขุนเขาในป่า เห็นเตนท์นอนอยู่ด้านหลัง วรรษชล