บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 4 หน้า 3
บริเวณป่าเขาด้านนอก คือบ้านเรือนชาวบ้านพลัดถิ่น เห็นเด็กไร้เดียงสาวิ่งเล่นตามพื้นดิน กระท่อมเก่าที่ผุพัง หญิงชาวบ้านนั่งให้นมลูก บางคนหอบหิ้วถุงผ้าสัมภาระในการย้ายถิ่นฐาน
วรรษชลเป็นผู้ดำเนินรายการเอง “นับตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน เมืองไทยของเรา ไม่เคยขาดผู้มาเยือนจากผู้คนต่างถิ่นต่างแดน และไม่ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะเข้ามาด้วยเหตุผลอันใดณ วันนี้ พวกเขาได้ให้กำเนิดชีวิตน้อยๆ บนผืนแผ่นดินไทยแห่งนี้ มะนิ้งคือหนึ่งในนั้น” วรรษชลเดินเข้าไปหา เด็กหญิง”มะนิ้ง” ที่นั่งอยู่ในกลุ่มคนพลัดถิ่น “ภายหลังการมาตั้งรกรากอยู่ของครอบครัว พ่อแม่ของเธอก็ได้ตั้งท้อง และให้กำเนิดน้องๆ เธอไม่รู้หรอกว่า
ในวินาทีที่เธอลืมตาขึ้นมาดูโลก เธอคือผู้กระทำผิดกฎหมายอาญาไทย”
มะนิ้ง ร้องไห้ พูดทั้งน้ำตา “อะไรเป็นตัวกำหนด คนคนนี้อยู่ประเทศนี้ไม่ได้ ในเมื่อเราเกิดที่นี่ โตที่นี่”
ภาพในรายการตัดเป็นภาพ การดำรงชีวิตคนพลัดถิ่น ที่ใช้ชีวิตเหมือนคนไทยทั่วไป และร้องเพลงชาติไทย
วรรษชลถ่ายปิดรายการ “น้ำเสียงบนความหวาดหวั่น บอกได้ว่า อนาคตของเด็กๆ เหล่านี้ ดูเลื่อนลอย เพราะเด็กไร้สัญชาติ ไม่มีทางเลือกมากนักในการเติบโต”
“คัท” เสียงคัทจากทีมงาน
วรรษชลยกมือไหว้ชาวบ้าน ขอบคุณ ยิ้มแย้ม และให้กำลังใจ “เป็นกำลังใจให้นะครับ หวังว่า...เราคงจะได้เป็นคนไทยเหมือนกัน”
ชาวบ้านยกมือไหว้ “สาธุ!!”
ทีมงานวิ่งเข้ามาถาม “พี่วรรษ ยังขาดภาพสต๊อกอีกเยอะเลย ถ่ายวันนี้เลยรึเปล่าพี่?”
วรรษชลมองท้องฟ้าแล้วตอบทันที “ยังมีแดดอยู่เลย ถ่ายสิ ไป” วรรษชลหยิบโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วรีบเดินไป ไหว้ขอบคุณ ร่ำลาชาวบ้านอีกครั้ง ไม่ได้มองว่า มีสายเรียกเข้าจากอรัญภัทรหลายครั้ง
ที่คอนโดเจ้เต่า เวลาเย็น พระอาทิตย์ค่อยๆ เคลื่อนตัวคล้อยต่ำจะตกดิน อรัญภัทรนั่งน้ำตาคลอมองโทรศัพท์มือถือ ไม่มีสายจากวรรษชลโทร.กลับมาเลย เสียงมือถือดังขึ้น อรัญภัทรยิ้มดีใจ คิดว่าเป็นวรรษชล รีบคว้ามารับแต่ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นชื่อเจ้เต่า “ค่ะ เจ้??”
“นี่.. เจ้คุยกับผู้กำกับให้เรียบร้อยแล้วนะ ขอโทษขอโพยเค้าจนน้ำลายแทบหมดปาก เค้าถึงยอมให้พรุ่งนี้...เอี๊ยมมาถ่ายละครได้”
“เอี๊ยมเป็นนางเอก ไม่มีเอี๊ยม จะเป็นละครได้ยังไง??” อรัญภัทรพูดอย่างถือดี
“เป็นได้สิจ้ะ..เพราะตอนนี้...เค้าเขียนให้นางเอก เป็นเจ้าหญิงนิทรา นอนตายเป็นผักอยู่บนเตียงน่ะ”
อรัญภัทรหน้าจ๋อย