บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 1 หน้า 2
ต้องแลกมากับการหากินกับดารา สร้างข่าวโน่นสร้างข่าวนี่ แต่ยังได้ไม่ถึงหมื่น”
ป้าไก่ และนักข่าวหน้าชา แต่ป้าไก่สวนทันควัน “จริงค่ะ เงินเดือนนักข่าวอย่างพวกป้ามันน้อย ยิ่งถ้าแลกกับการตื่นเช้า กลับดึก แถมบางทีต้องไปนั่งรอดาราปากหมา ที่คิดว่าตัวเองเป็นซุปตาร์ ทีละหลายๆ ชั่วโมง แลกกับคำสัมภาษณ์ไม่กี่คำ แต่ถูกด่ายิ่งกว่าไปเป็น’เมียน้อย’พ่อเค้ามันไม่คุ้มหรอกค่ะ” ป้าไก่ยิ้มเหยียด “แต่สำหรับดาราบางคน มันคุ้มมากนะคะกับการเป็นข่าวฉาวเพื่อแลกกับ “ที่ยืน” ในวงการ หรือไม่ก็..สร้างมูลค่าเพื่อโก่งค่าตัวกับไฮโซ”
“สำหรับบางคนมันก็คงจะใช่ แต่ไม่ใช่สำหรับเอี๊ยม ไม่งั้น พี่ๆ นักข่าวคงไม่ให้ฉายาเอี๊ยมว่า’ดาราฆ่าไม่ตาย’หรอกค่ะ เพราะถึงเอี๊ยมจะถูกนักข่าวปากหมาด่าแค่ไหน ประชาชนก็ยังต้อนรับเอี๊ยมอยู่ดี ที่สำคัญ...เอี๊ยมไม่เคยคิดสร้างมูลค่าเพื่อยั่วไฮโซคนไหนหรอกค่ะ” อรัญภัทรยิ้มยั่ว “เอี๊ยมกลัวจะเจอผู้ชายเลวกว่าหมา เหมือนตอนนี้เอี๊ยมกำลังเจอนักข่าวหมาๆ ค่ะ” ผู้คนฮือฮากับคำสัมภาษณ์ของอรัญภัทร ป้าไก่หน้าซีด อรัญภัทรชี้หน้าบอกป้าไก่ “ลงคำสัมภาษณ์ของเอี๊ยมทุกคำนะคะป้า ห้ามตัดต่อให้คนเข้าใจเอี๊ยมผิดๆ ไม่งั้นเอี๊ยมจะตามไปเอาเรื่องป้า
ถึงโรงพิมพ์แน่!!”
ในป่าลึก ที่ธรรมชาติยังอุดมสมบูรณ์ และสวยงาม กล้วยไม้ป่า น้ำตก รวมถึงช้างป่า วรรษชลชายหนุ่มมีความสุขกับการได้ใช้ชีวิตร่วมกับชาวบ้าน และธรรมชาติ อาบน้ำกลางลำธาร ก่อไฟจากกิ่งไม้ ใช้ก้อนหินหุงข้าวนอนในเต็นท์กลางป่า ช่วยชาวบ้านสร้างกระท่อม
วรรษชลช่วยเด็ก และลูกหมาที่ตกลงไปในน้ำลึก มือหนึ่งอุ้มหมา มือหนึ่งประคองเด็ก
ที่ทางเดินบนเขาสูง เห็นชาวเขาผู้หญิงกระเตงลูกที่ผูกติดด้านหลัง มีรถแล่นผ่านด้วยความเร็วสูง หญิงชาวเขาตกใจ ลื่นล้มลง วรรษชลรีบวิ่งถลาไปช่วยแม่ลูก แบบหวุดหวิด ก่อนที่สองแม่ลูกจะกลิ้งตกเขา
ท่ามกลางความมืด บนผืนน้ำ ท้องทะเลเวิ้งว้าง วรรษออกหาปลาหมึกกับชาวบ้าน ชาวบ้านจับปลาหมึกสดๆ ได้ แล้วฆ่ากินกันสดๆ วรรษชลยิ้มแหยๆ
ท่ามกลางธรรมชาติ วรรษชลพูดกับกล้องว่า “เรื่องราวที่ผมเจอ....บางสิ่งไม่ใช่เรื่องสวยงาม แต่มันก็คือ ความจริงที่เกิดบนโลกใบนี้ ..ความเป็นจริงของ ’ธรรมชาติ’ ที่ไร้ซึ่ง’หน้ากาก...มายา’...”
ในห้องตัดต่อวิดิโอ ที่บริษัทของวรรษชล เห็นภาพวรรษชลกำลังพูดปิดรายการอยู่ในจอมอนิเตอร์ วรรษชลในชุดทำงานกำลังควบคุมการตัดต่อรายการอยู่ วรรษชลบอกป้อมเจ้าหน้าที่ตัดต่อ“โอเค!! ดั๊บเทปเก็บไว้แล้วส่งออนแอร์เลย”
“ครับพี่วรรษ” ป้อมรับคำ หันไปเห็นวรรษชลกำลังคว้ากระเป๋า “อ้าว!จะรีบไปไหนครับ??”
“คุยกับเจ้าหมอเรื่องเทปหน้าหน่อย” วรรษชลจะเดินออกไป
ป้อมเรียก “เดี๋ยวครับพี่วรรษ ” วรรษชลหันมามองเป็นเชิงถาม ป้อมหยิบมือถือของวรรษที่ลืมวางไว้ ชูขึ้น “ลืมมือถือได้ยังไงพี่.. โลกเราทุกวันนี้ เป็นโลกของ’มนุษย์กล้อง’นะ”
“อะไร...มนุษย์กล้อง?? ”