บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 8
ปราชญ์ขับรถไปตามถนนไม่มีจุดหมาย สีหน้าครุ่นคิดนึกถึงที่ป้าสายบอก “ข่าวว่าคุณยายของคุณเขมเป็นอัลไซเมอร์ น่าสงสารนะคะ ตอนคุณเขมไปทำงาน ไม่รู้จะกินอยู่ยังไง??” ปราชญ์ตัดสินใจเบนรถไปบ้านของเขมทันที
ที่บ้านยายซ่อนกลิ่น ยายของเขมปัณฑาเดินออกมานอกบ้าน ยายได้ยินเหมือนเสียงใครเรียกชื่อ ยายมองไปที่ถนน แววตาว่างเปล่า ยายเดินไปเรื่อยๆ ไม่รู้จุดหมาย เลี้ยวลับตาไป
เขมปัณฑาขับรถมาจอด ถือกล่องอาหารเดินเข้าบ้าน “คุณยายคะคุณยาย...เขมกลับมาแล้วค่ะ” เขมปัณฑาวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะ กวาดสายตามองหายาย ไม่เห็นใครอยู่ในบ้าน “คุณยายคะ...เขมกลับมาแล้ว ซื้อของโปรดคุณยายมาให้ด้วย.. คุณยายคะ คุณยาย..” เขมปัณฑาหน้าซีด รีบวิ่งออกไปนอกบ้านทันทีด้วยความเป็นห่วงยาย
เขมปัณฑากึ่งเดินกึ่งวิ่ง ออกไปที่ถนน ถามหายาย “เห็นคุณยายของเขมมั้ยคะ?”
ชาวบ้านแถวนั้นรู้จักยายซ่อนกลิ่นอยู่แล้ว บอก “เห็นค่ะ เดินไปทางโน้น”
เขมปัณฑาขอบคุณแล้วรีบว่างตามไปด้วยความร้อนใจ
แดดร้อนเปรี้ยง ยายซ่อนกลิ่นเดินไปไม่รู้ทิศทาง หยุดยืนนิ่งๆ ครู่หนึ่ง รู้สึกเหมือนโลกหมุนเว้งคว้าง ก่อนจะซวนเซล้มลง ปราชญ์ขับรถมาพอดี เห็นคนแก่เป็นลมอยู่ข้างถนน ก็รีบจอดรถ กระโจนลงไปช่วย
ปราชญ์เข้ามาประคอง ร้องเรียกเบาๆ ให้ได้สติ “คุณยายครับ คุณยาย....” ขาวบ้านแถวนั้น รีบเดินกันเข้ามา ปราชย์ถามห่วงใยมีน้ำใจ “ไหวมั้ยครับคุณยาย...”
ยายซ่อนกลิ่นพยักหน้า ตอบเสียงแผ่ว “ไหว..ไหว”
“บ้านอยู่ไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่ง”
ยายไม่ตอบ ทั้งงง ทั้งหมดแรง ชาวบ้านคนหนึ่ง ช่วยตอบพลางชี้มือไปในซอย “บ้านแกอยู่ในซอยนั่นแหละ...บ้านของคุณเขมที่เป็นดาราน่ะ”
ปราชญ์ชะงัก นึกไม่ถึง “บ้านของคุณเขมเหรอครับ??”
“ใช่ค่ะ”