บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 8 หน้า 3
“ไม่ใช่ค่ะ มะม่วงไม่ได้เป็นคนทำ..” เวฬุยามองสนามเด็กเล่นอีกครั้งอย่างสงสัย พึมพำ “ใครเป็นคนทำ???”
เสียงของแทนไทดังขึ้นด้านหลัง “ก็ลงทุนทำขนาดนี้ไม่เห็นใจกัน ก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วนะครับ..” แทนไททำหน้าเก้อๆ ออกแนวกวนๆ
เวฬุยาจำเสียงแทนได้ หันควับทันที อยากจะด่า แต่ต้องเก็บอาการไว้ “นี่...แก!!!!...เอ่อ...คุณ!!!”
คุณครูเห็นแทนไท ก็จำได้ “เอ๊ะ! ผู้ชายคนนี้...ที่เมื่อวาน...” คุณครูหันมองเวฬุยา ยิ้มเป็นนัยๆ “นี่เค้ากับคุณมะม่วง...”
เวฬุยารีบปฏิเสธ “ไม่ใช่นะคะ...เค้าไม่ใช่อย่างที่ครูคิดนะคะ มะม่วงไม่รู้จักเค้า”
“อ้าวๆๆๆ...” แทนไทโวย “อะไรกันคุ้ณ คุณไปโกหกครูเค้าได้ไงว่าไม่รู้จักผม อย่ามาทำตัวเป็นเด็กเลี้ยงแกะในโรงเรียนสิคุ้ณ เด็กๆ จะจำเอาไปเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเอานะ”
คุณครูเริ่มยิ้มแหยๆ ไม่รู้ว่าคู่นี้นี่ยังไงกันแน่ “เอ่อ...ถ้างั้นเชิญคุยกันตามสบายนะคะ ครูขอตัวไปเตรียมแผนการสอนก่อนคะ” คุณครูรีบพูด แล้วรีบรีบเดินออกไป
“เอ่อ...ครูคะ เดี๋ยวสิคะ..มะม่วงไม่...” เวฬุยามองตามครูไป ก่อนจะหันกลับมาพูดตอกหน้าแทนไท “นี่นาย...
นายมาทำตัวยุ่งจุ้นจ้านอะไรอยู่ที่นี่ไม่ทราบ”
“ผมยุ่งอะไร้...ผมก็แค่จะมา...ขอ..”
แทนไทพูดไม่ทันจบ เวฬุยาสวนทันที “ฉันไม่มีอะไรจะให้นายขอ ไปให้ไกลๆ หน้าฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ...ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว”
“โธ่คุณ จะพูดกันดีๆ บ้างไม่ได้รึไง ที่ผมทำขนาดนี้ก็เพราะผมอยากจะขอโทษกับสิ่งที่เกิดขึ้น คุณมะม่วงจะกรุณาให้ความเห็นใจผมหน่อยได้ไหมค้าบไม่ใช่เอะอะเจอหน้าก็ด่ากันแบบนี้”
“ได้... ฉันเห็นใจคุณก็ได้” เวฬุยาตอบกวนๆ “เห็นใจคนที่มีสมอง แต่ไม่รู้จักคิด คุณถึงได้ละเมิดสิทธิ์ฉันทุกอย่าง”
“ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่า ..ผมเสียใจ”
เวฬุยาพยายามรวบรวมสติ ไม่อยากอารมณ์เสีย ไม่อยากฟังคำแก้ตัว และไม่อยากพูดต่อความยาวอีก “โอเค โอเค... เอาเป็นว่าที่ผ่านมา ฉันจะไม่ถือโทษโกรธเคืองอะไรคุณทั้งนั้น..ต่อไปเราจะไม่มีอะไรค้างคาใจกันอีก พอใจมะ...”
แทนไทยิ้มดีใจ “พอใจที่สุดเลยครับ...ต่อไปเราจะได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันซะที”
เวฬุยาสวนกลับทันควัน “ไม่มีทาง...เพราะต่อไปเราจะต้องไม่เจอหน้ากันอีก ขอให้เราต่างคนต่างอยู่ ฉันจะพูดแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว...จบนะคะ” เวฬุยาจะเดินหนี
“จะใจร้ายไปรึเปล่าคุณ...ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจซะทีว่าที่ผมทำไป ก็เพราะผมอยากให้คุณรู้ว่าผมรู้สึกผิด และผมก็รู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น...แล้วนี่ผมจะต้องทำยังไงคุณถึงจะให้อภัยผม”