บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 8 หน้า 4
“อย่าเสียเวลาเลยค่ะ คนทำอาจจะลืม แต่คนที่ถูกระทำยังจำฝังใจ” เวฬุยาเดินไปไม่สนใจแทนไท
แทนไทมองตาม รู้ว่าเวฬุยายังเกลียดขี้หน้าเขาอยู่
เขมปัณฑาเดินออกมาส่งปราชญ์ที่หน้าบ้าน ด้วยท่าทางเรียบๆ หน้าเฉยๆ จนปราชญ์เดาอารมณ์ไม่ออก “ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยคุณยาย”
ปราชญ์ทำไว้เชิง แกล้งมองไปทางอื่นแก้เขิน “ก็...แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆ” เขาแอบมองหน้าเขมปัณฑาแบบเก็บท่าที “คราวหลัง...ถ้าคุณมีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ก็บอกละกัน... “ เขาพยายามเค้นคำพูดออกมาอย่างยาก “เพราะมัน...คงเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผมเคยทำไว้...กับคุณ”
เขมปัณฑาชิงตัดบท ไม่อยากรื้อฟื้นเรื่องอดีต “ขอโทษนะคะ ฉันขอตัวไปดูคุณยาย ขอบคุณอีกครั้งค่ะที่ช่วย” เธอพูดแค่นั้นก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
ปราชญ์รู้ว่าเขมปัณฑายังโกรธอยู่ แต่ถอนใจ ไม่สบายใจ รู้สึกผิด
อรัญภัทรอ่านหนังสือพิมพ์ เจอแต่ข่าวตัวเองถูกด่า เปลี่ยนมาเปิดโซเชี่ยลมีเดียดูก็เจอแต่ข่าวตัวเองถูกด่าอีก บ่นอย่างเซ็งๆ “ไม่มีงาน ไม่มีเพื่อนก็เซ็งเหมือนกันนะเจ้”
“ดี! จะได้รู้ วันหลังอย่าทำนิสัยอย่างนี้อีก”
“อย่าพูดอย่างนี้เลยเจ้ เอี๊ยมไม่อยากทะเลาะ ..มนุษย์เรานี่ก็แปลก ชอบคนตอแหล คนพูดความจริง พูดตรงๆ ก็ไม่ฟัง”
“เจ้เคยบอกหลายครั้งแล้วนะ คนตรง คนแรง กับคนไม่มีอีคิว ไร้มารยาท เส้นมันห่างกันแค่นิ้ดดดเดียวว เอี๊ยมต้องแยกให้ออก” อรัญภัทรได้ถอนหายใจ หน้าบึ้งตึง เจ้เต่าทำทีเหมือนเพิ่งนึกได้ “เออ...เขมฝากนี่ไว้ให้เอี๊ยม โทษที เจ้เพิ่งนึกได้”
เจ้เต่าเดินไปหยิบโน้ตมาให้ อรัญภัทรรับโน้ตมาอย่างงงๆ เดินไปอ่านที่อีกมุมหนึ่ง “ถึงเอี๊ยม...เขมมีเรื่องจะบอก...เรื่องคุณวรรษ..” อรัญภัทรรีบอ่านต่อจนจบด้วยความรวดเร็ว
อรัญภัทรวิ่งกลับเข้าไปในห้องที่เจ้เต่านั่งอยู่ ท่าทางร่าเริงผิดไปจากเมื่อสักครู่ราวกับคนละคน “เจ้...วันนี้จะไปไหนเปล่า??”
เจ้เต่าส่ายหน้า ทำหน้าเซ็ง “ไม่ล่ะ ไม่มีคนจ้าง”
“งั้น...ยืมรถหน่อยสิ” เจ้เต่ามองงงๆ อรัญภัทรรีบอ้อน “น่า...เดี๋ยวจะออกไปสร้างกระแส จะได้มีงานเข้ามานะ”