บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 12 หน้า 2
เบอร์รี่นอนอยู่บนเตียงมีอรัญภัทรดูแล ช่วยป้อนข้าวให้ วรรษชลเคาะประตูก่อนเดินเข้ามา พอเบอร์รี่เห็นก็ทำท่าออเซาะเจ็บระบม
อรัญภัทรบอกกับวรรษชล “นี่หลายวันแล้ว ยังนอนเจ็บอยู่เลย บอกให้ไปหาหมอ ก็ไม่ไป” หญิงสาวหันไปทางเบอร์รี่ “จริงๆ หนูน่าจะไปนะ ให้หมอตรวจให้ละเอียด”
“อย่างที่บอกน่ะค่ะ หนูไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่น่ะค่ะ กลัวพี่พิมจะเดือดร้อน”
“เค้าทำขนาดนี้ น่าจะเอาเรื่องให้เข็ด”
วรรษชลวางถุงของฝาก “จบแค่นี้ก็ดีแล้วนะเอี๊ยม ไม่งั้น จะยิ่งโกรธเกลียดกันเข้าไปอีก”
“โกรธก็ช่างสิคะ..คนอย่างนั้นจะไปแคร์ทำไม?” อรัญภัทรมองหน้าวรรษชล “หรือคุณแคร์??”
วรรษชลหน้าเจื่อนไป ยิ้มเฝื่อนๆ “เปล่า...แค่อยากให้เรื่องมันจบๆ ไป ต่างคนต่างอยู่ ยังไงตอนนี้ พิมเค้าก็เสียชื่อไปมากพอแล้ว กับข่าวที่ออกไป”
“จริงค่ะ ให้เรื่องมันจบๆ ไปนะคะพี่เอี๊ยม”
อรัญภัทรถอนหายใจ “ก็เพราะมีคนแบบนี้ คนทำผิดถึงได้ใจ”
“ให้มันจบๆ ไปเถอะนะ...ตอนนี้ผมขอไปทำงานก่อน เดี๋ยวผมโทร.หานะ” วรรษชลมองอรัญภัทรอย่างห่วงใย เบอร์รี่แอบอิจฉา
“ค่ะ...งั้นเดี๋ยวเอี๊ยมไปส่งค่ะ”
วรรษชลแตะหลังอรัญภัทรพากันเดินออกไป
เบอร์รี่มองตามสองคนอย่างริษยา “ซักวันคนที่อยู่ข้างๆ พี่วรรษต้องเป็นฉัน”
อรัญภัทรส่งวรรษชลแล้ว เปิดประตูกลับเข้ามาในห้อง เดินมาหาเวฬุยากับเขมปัณฑาที่นั่งคุยกันอยู่
เวฬุยายังสงสัย “ที่ยายคุณพิม บอกว่ามีหลักฐานจะแฉเบอร์รี่น่ะ แล้วเธอไม่สังเกตเหรอ? ถ้าถูกผลักตกบันได ทำไมเบอร์รี่ดูเหมือนไม่เป็นอะไรเลย ถึงไม่มีบาดแผล แต่แรงกระแทก ก็น่าจะไปให้หมอตรวจดูอาการ แต่นี่เบอร์รี่เลี่ยงที่จะไปโรงพยาบาล ไม่แจ้งตำรวจ และพยายามที่จะให้เรื่องทุกอย่างมันจบลงเร็วที่สุด ไม่คิดว่ามันแปลกใช่ไหม” อรัญภัทร กับเขมปัณฑา มองหน้ากัน ครุ่นคิดตามคำพูดของเวฬุยา เวฬุยาพูดต่อ “แล้วฉันก็ไม่เชื่อด้วยที่เด็กนั่นบอก ไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะเป็นห่วงยายคุณพิม”
“แต่เบอร์รี่นี่ยังเด็กมากเลยนะ จะคิดอะไรซับซ้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขมปัณฑาแย้ง