บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 12 หน้า 4
ที่ชุมชนแออัด เห็นบ้านเรือนทรุดโทรมอยู่กันหนาแน่น วรรษชลเดินเข้ามา มองดูรอบๆ บริเวณนั้น อย่างมีความหลังบางอย่าง ก่อนมุ่งหน้าเดินเข้าไปด้วยใจจดจ่อ วรรษชลเดินเข้ามาที่ร้านของแม่พิมพิชชา เห็นหญิงชราผู้เป็นแม่ของพิมพิชชา ในสภาพทรุดโทรม ดูตรมตรอม ทั้งกายทั้งใจ กำลังงกๆ เงิ่นๆ จัดของ ร้านทั้งร้านปราศจากผู้คน ดูก็รู้ว่าขายไม่ดี
หญิงชราโงนเงนทำท่าจะเป็นลม วรรษชลพุ่งตัวเข้าไปประคอง “คุณน้า!!!”
เมื่อหญิงชราเงยหน้าขึ้นมองเห็นวรรษชล ก็อึ้งไป “วรรษ!!”
“ไหวมั้ยครับคุณน้า ไปโรงพยาบาลไหมครับ” วรรษชลถามอย่างอาทร
“น้าไม่เป็นไร....” แม่พิมพิชชาตอบน้ำตาคลอ
“นั่งก่อนนะครับ” วรรษชลประคองแม่พิมพิชชาเข้าไปนั่งในโต๊ะด้านใน
แม่พิมพิชชาจับมือวรรษชลไว้ มองอย่างปลื้มชื่นชม “วรรษเปลี่ยนไปมากเลยนะ...น้าเกือบจำไม่ได้เลย”
วรรษชลยิ้ม แม่พิมพิชชาพูดต่อ “พิมมันไม่มีวาสนา...มันถึงทิ้งวรรษไป..มีชีวิตแบบนี้”
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ... เราอย่าไปพูดถึงมันเลยนะครับ ผมลืมมันไปหมดแล้ว...”
“แต่น้าลืมไม่ลง...” แม่พิมพิชชาร้องไห้ กวาดตามองไปรอบๆ “น้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ววรรษ ทุกอย่างมันตอกย้ำน้า เพราะน้าจน น้าให้ความสุขสบายกับลูกไม่ได้ พิม.. พิมมันถึงได้เลือกทางเดินอย่างนี้”
“อย่าคิดมากนะครับคุณน้า”
“น้าทำไม่ได้หรอก..น้าถึงได้ทุกข์อยู่ทุกวัน ยิ่งได้ข่าวของพิมน้าก็ยิ่งทุกข์.. ทางเดียว...ที่น้าอาจจะลืมที่นี่ได้...นั่นคือ...น้าต้องไปจากที่นี่”
วรรษชลได้แต่มองแม่ของพิมพิชชาที่น้ำตาไหลอาบแก้ม ด้วยความเห็นใจมาก
เจ้เต่า อรัญภัทร และเบอร์รี่ นั่งอยู่ด้วยกันที่คอนโด
“หายดีแล้วเหรอ ถึงจะกลับน่ะ??” เจ้เต่าถาม
เบอร์รี่แอ๊บทำท่าน่าเอ็นดู “หนูหยุดงานหลายวันแล้ว เกรงใจพี่วรรษน่ะค่ะ”
อรัญภัทรสังเกตท่าทีของเบอร์รี่แล้วบอกว่า“พี่วรรษเค้าใจดี...เค้าไม่ว่าหรอก”
“ยิ่งใจดี....หนูยิ่งต้องเกรงใจพี่วรรษ อีกอย่างหนูก็รบกวนเจ้ รบกวนพี่เอี๊ยมมาหลายวันแล้ว ขอหนูกลับไปทำงานนะคะ นั่งๆ นอนๆเฉยๆ หนูรู้สึกตัวเองไม่มีค่า...เหมือนพี่พิมว่าค่ะ”
อรัญภัทรพยักหน้า “งั้นทำธุระเสร็จแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง”