บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 17

อรัญภัทรเอาเสื้อผ้ายัดลงใส่กระเป๋าอย่างรีบร้อน เสียงดังโครมคราม จนเจ้เต่าต้องเดินเข้ามาดูว่าทำอะไรนักหนา ฟาดงวงฟาดงาอีกแล้ว “ทำอะไรเนี่ยเอี๊ยม?” 

“เจ้มีตา ก็พิจารณาดูเอาเองแล้วกันว่าเอี๊ยมทำอะไร” 

“ตอบดีๆ ไม่ได้หรือไง ทำไมต้องยอกย้อนกันด้วย” 

อรัญภัทรไม่ตอบ หันไปเก็บเสื้อผ้ารูดทั้งราวอย่างกระแทกกระทั้น จนเวฬุยากับเขมปัณฑาต้องตามเข้ามาสมทบอีก 

เขมปัณฑาพยายามอธิบาย “ฟังกันก่อนสิเอี๊ยม เขมบอกแล้วไงว่าเขมไม่ได้ทำ..” 

อรัญภัทรสวนทันทีไม่รอให้จบประโยค “เธอไม่ได้ทำ งั้นหมามันทำมั้ง!” 

เวฬุยาของขึ้นทันที “เอี๊ยม! มันจะมากเกินไปแล้วนะ! เพราะเธอเป็นคนแบบนี้ไง! เธอถึงต้องเจอคนอื่นเค้าเบือนหน้าใส่! ระวังไว้เหอะ! วันนึงถ้าคนรอบข้างถึงจุดที่ไม่ไหวกับเธอแล้ว เธอจะไม่เหลือใคร”

อรัญภัทรทำท่ายียวน “ฮั้นโหลว คนที่ไม่มีสังคมไม่มีเพื่อนอย่างเธอกล้ามาสอนชั้นเรื่องนี้เนี่ยนะ ขอโทษ! เลิกคุยกับต้นไม้ก่อนเถอะแล้วค่อยมาสอนชั้น” อรัญภัทรสะบัดมือเชิดๆ อย่างน่าหมั่นไส้ใส่

เวฬุยาเดือดดาลขึ้นมาตรงเข้าไปกระชากแขนอรัญภัทรอย่างแรง “เอี๊ยม! ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ!” หญิงสาวจ้องหน้าอรัญภัทร 

อรัญภัทรจ้องตาตอบ “ไม่!.......ก็เอาสิ!”

เวฬุยาเงื้อมือจะตบ อรัญภัทรไม่ยอมยกมือพร้อมจะตบกลับเหมือนกัน  

เจ้เต่าทนดูไม่ไหวระเบิดออกมา “หยุด! หยุด! หยุด! พอได้แล้ว! เลิกกัดกันซักที อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆ ยังจะมากัดกันเป็นหมาไปได้”

“เจ้ก็เห็นว่าใครเริ่มก่อน” อรัญภัทรไม่ลดละ

“หุบปากไปเลยเอี๊ยม! สาเหตุทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียว! เรื่องทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะเธอ ความวุ่นวาย ความเดือดร้อนทั้งหมด เป็นเพราะเธอสร้างขึ้นมาคนเดียวเลย” 

อรัญภัทรพยายามจะเถียง “แต่ว่า...เจ้..”

เจ้เต่าไม่ฟัง “ไม่ต้องมาเถียง ฟังชั้นนะ! เธอจะเอาชีวิตตัวเองให้ลงต่ำยังไงก็เรื่องของเธอ แต่อย่าลากคนที่ไม่ได้ทำอะไรต่ำๆแบบเธอลงไปด้วย! ที่ผ่านมาชั้นก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปแทรกไว้ตรงไหนแล้ว เธอควรจะหยุดทำพฤติกรรมแบบนี้ซะที ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทนไปมากกว่านี้. พอ..พอกันที...เอี๊ยม” เจ้เต่าพูดจบ เดินสะบัดออกไปอย่างอารมณ์เสียมาก

อรัญภัทรมองตามเจ้เต่า รู้สึกแน่นในอก ที่โดนเจ้เต่าส่าอย่างแรง จนจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ อรัญภัทรไม่อยากให้ใครเห็นว่าตัวเองกำลังจะร้องไห้ รีบวิ่งออกจากไปจากตรงนั้นทันที