บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 17 หน้า 3
“ครับพี่ ไม่ลืม แต่นี้วันพุธแล้ว มีเวลาอีกอาทิตย์นึง”
วรรษชลอึกอัก รู้ตัวว่าผิดพลาดเหม่อลอยไปจริงๆ มีโทรศัพท์เข้ามาพอดี วรรษชลกดรับสายโดยที่คนดูไม่เห็นว่ารับสายจากใคร “วรรษชลพูดครับ...อะไรนะครับ” สีหน้าตาตกใจมาก “ได้ครับ...ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยครับ” วรรษชลวางสายแล้วรีบออกไปทันที
เวฬุยา และเขมปัณฑายังคงคิดไม่ตกกับเรื่องคลิป
เขมปัณฑาคิดสงสัยปราชญ์ “หรือว่าเป็นนายปราชญ์ คิดจะเอาคืนที่เราไม่ให้นั่งอยู่ด้วย”
“จะบ้าเหรอเขม...ก็ไหนบอกไม่มีใครรู้ไง...แล้วก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ นะ จะได้ผ่านสายตาพวกเราไปได้ ถ้าเป็นไอ้หมาปากมอมนั้นก็ว่าไปอย่าง”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละมะม่วง...เฮ้อ...แล้วใครล่ะ”
เวฬุยาพยายามคิดไล่เรียงเหตุการณ์ แล้วนึกได้ว่า มีเบอร์รี่อีกคน ที่อยู่ที่บริษัทวรรชลในวันนั้น “เฮ้ยยยย...หรือว่า...ยายเด็กเบอร์รี่”
“เบอร์รี่เหรอ” เขมปัณฑาทำหน้าไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
“นี่...พวกเราก็เห็นกันมาคาตาแล้วนี่ว่าเด็กนั่นมันร้ายแค่ไหน...ถึงขั้นมันยอมตกบันไดเมื่อคราวนั้น ชั้นว่าเรื่องนี้ก็ขี้ประติ๋วแล้วนะ...สำหรับยายมิกซ์เบอร์รี่”
“เบอร์รี่จะทำไปเพื่ออะไร แล้วเค้ารู้เรื่องนี้ได้ไง”
“โอ้ยย...เรื่องนี้เดาง่ายมาก เพราะยายคุณพิมกับเด็กนี่ก็เคยๆ แท็คทีมกันมาก่อน และต่อให้มันจะเกลียดกันไม่กินเส้นกันแล้ว แต่ด้วยนิสัยยัยคุณพิมจอมเปิดโปง ก็คงจะหลุดปากพูดออกมานั่นแหละ”
“อืมม....” เขมปัณฑาเริ่มคิดคล้อยตาม และนึกไปถึงวรรษชลว่าจะเสียใจมากแค่ไหน ก็สงสาร “แล้วอย่างนี้ คุณวรรษเป็นยังไงบ้างละมะม่วง”
“ก็นั่นน่ะสิ....เรื่องเก่ายังไม่ทันจะเคลียร์จบ นี่มาเรื่องใหม่อีกละ...มะม่วงว่าเราคงต้องรีบอธิบายเรื่องนี้กับคุณวรรษแล้วหล่ะ ก่อนที่มันจะบานปลายไปกว่านี้”
“อือ...เขมก็คิดแบบนั้น...” เขมปัณฑาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร.หาวรรษชลทันที
วรรษชลขับรถอย่างรีบร้อน พร้อมกับพยายามโทร.หาพิมพิชชา แต่โทร.เท่าไหร่พิมพิชชาก็ไม่รับสาย “รับสิพิม...รับสายสิ...พิม” วรรษชลเริ่มหงุดหงิดในใจครุ่นคิดภาวนาอย่าให้แม่พิมพิชชาเป็นอะไร
ขณะที่เขมปัณฑาพยายามโทร.หาวรรษชล แต่สายก็ไม่ว่าง เวฬุยาคอยลุ้นอยู่ข้างๆ “ติดไหม”
“สายไม่ว่างเลยอ่ะ...”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยโทรอีกที...คุณวรรษเค้าอาจจะมีงานยุ่งๆอยู่”
สองสาวมองหน้ากันอย่างคิดหนัก