บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 17 หน้า 4

เจ้เต่าเดินออกมาจากห้อง มาพร้อมเปิดสมุดบัญชีธนาคารอยู่ด้วยสีหน้าสุดเซ็ง เห็นตัวเลขในสมุดบัญชี มีแต่การถอนออกไปทั้งนั้น ไล่ลงมาเรื่อยๆ ถอนไป 20,000 บ้าง 30,000 บ้าง 5,000 บ้าง 7,000 บ้าง จนมาถึงบรรทัดสุดท้ายเห็นว่ายอดเงินที่เหลืออยู่ในบัญชีคือ 5,000 บาท “ตายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ บัญชีชั้นมีแต่ถอน ถอน ถอนแล้วก็ถอน ไม่มีเงินเข้ามาเลยซักบาท... แล้วฉันจะอยู่รอดไปได้อีกกี่วันกับเงิน 5 พันล่ะเนี่ย” 

เวฬุยา และเขมปัณฑาหันมามองที่เจ้เต่าอย่างไม่สบายใจ เวฬุยาถือบิลมาส่งให้เจ้เต่า “ที่เค้าท์เตอร์เค้าฝากมาให้เจ้น่ะ” 

เจ้เต่ารับมาแล้วเห็นว่า เป็นบิลค่าผ่อนคอนโด ก็ถอนใจใหญ่ทิ้งตัวลงกับโซฟาอย่างหมดแรง 

“เป็นไรเจ้?” เขมปัณฑาถาม 

เจ้เต่าตอบอย่างหมดแรง “เป็นตุ๊ด”

“อันนั้นเค้ารู้กันทั้งประเทศแล้วป่ะ ?” เวฬุยาบอก 

“ทำไงดีอ่ะ..... ตอนนี้เจ้เหลือเงินติดบัญชีอยู่แค่ 5 พันเองนะ งานเงินก็ไม่มีเข้ามาเลยง่ะ เจ้ควรจะทำไงดี บอกสิ บอกกก โอ๊ย เครียด 5 พันจะกินข้าวไปได้กินวันเองวะเนี่ย ????”    

“แล้วนี่เจ๊ได้กินอะไรหรือยัง” เวฬุยาถาม

“ยัง..ตอนนี้เจ้กินอะไรไม่ลง” เจ้เต่าตอบหน้าเศร้าห่อเหี่ยวสุดๆ ส่ายหน้ารับไม่ได้ “..เป็นไปได้ยังไงกันเนี่ยหะ..ที่คนอย่างเจ้เต่าเหลือเงินแค่ห้าพันบาท..นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันช้านนน”

“เดี๋ยวมะม่วงลองช่วยโทรไปถามคนรู้จักดูก็ได้นะว่ามีงานอะไรมั้ย ? จะได้ขอๆ เค้าทำแก้ขัดไปก่อน”

“เดี๋ยวเขมก็จะถามคนรู้จักดูเหมือนกันค่ะ ว่าพอจะมีอะไรให้ทำไหมจะได้ช่วยกันอีกแรง”

“อืมๆๆๆ ขอบใจมากนะมะม่วง...เขม...ชีวิตยังไม่สิ้นก็ดิ้นกันไปเนอะ” 

สามคนมองหน้ากัน ให้กำลังใจกันและกัน

อรัญภัทรอ่านข้อความไลน์เก่าๆ ของวรรษชลไปร้องไห้ไป นึกถึงความหลังที่วรรษชลเคยดูแลห่วงใย เอาใจ พูดให้กำลังใจ แล้วภาพตอนที่วรรษชลพูดเฉยชา ก็แว้บเข้ามาคั่นทำให้น้ำตาไหลอีกครั้ง

อรัญภัทรคิดถึงตอนที่เจอแม่ในฝัน ก็ร้องไห้ไม่หยุด “ฮืออออ.... ไม่มีใคร จริงใจกับหนุเลย.. ฮือออ... แม่ หนูคิดถึงแม่.....นะ”

มีเสียงคนเปิดประตูดาดฟ้าขึ้นมา อรัญภัทรรีบสูดหายใจ เช็ดน้ำตา ไม่อยากให้ใครเห็นว่าอ่อนแอ ก่อนจะหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นเขมปัณฑา ก็รีบลุกขึ้นจะเดินหนีทันที  

เขมปัณฑายื่นผลไม้ที่ตั้งใจถือขึ้นมาให้ “กินนี่ก่อนสิ...ตั้งแต่กลับมา...เขมยังไม่เห็นเอี๊ยมกินอะไรเลย” 

“ไม่! ฉันไม่กิน..” เอามือปัดถุงผลไม้ในมือเขมปัณฑาทิ้งแล้วเดินหนีไปอย่างไม่ใยดี

เขมปัณฑาเสียใจ แต่จำต้องยอมรับสภาพ เพราะทำให้อรัญภัทรโกรธไปแล้ว