บทละครโทรทัศน์ หน้ากากนางเอก ตอนที่ 17 หน้า 5
วรรษชลขับรถไปที่โรงพยาบาล จอดรถแล้วรีบวิ่งเข้าตึกไปทันที แม่พิมพิชชานอนอยู่บนเตียง มีสายออกซิเจนระโยงระยาง หมอ และพยาบาลวิ่งกันให้วุ่น หน้าจอมอนิเตอร์เห็นกราฟหัวใจเต้นต่ำลงเรื่อยๆ
วรรษชลวิ่งพลาง กดโทรศัพท์หาพิมพิชชา แต่พิมพิชชาก็ยังไม่รับโทรศัพท์
พิมพิชชานอนมาสค์หน้าอยู่ที่บ้าน ใส่หูฟังเพลง ไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ที่หน้าจอเห็นมิสสคอลล์จากวรรษชล 19 ครั้งแล้ว
วรรษชลวิ่งไปตามทางเดินโรงพยาบาล ตรงไปที่ห้องพักคนไข้ของแม่พิม เปิดประตูเข้าไป เห็นหมอกำลังขึ้นปั๊มหัวใจให้แม่พิมพิชชาอยู่
วรรษชลจะก้าวพรวดเข้าไป พยาบาลเดินออกมาห้าม “ญาติคนไข้รบกวนรออยู่ด้านนอกก่อนนะคะ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ ?”
“คนไข้มีอาการหัวใจหยุดเต้นเฉียบพลันค่ะ ตอนนี้คุณหมอกำลังปั๊มหัวใจช่วยชีวิตอยู่ค่ะ”
พยาบาลปิดประตูห้อง วรรษชลยังคงอึ้งๆ อยู่ขาแข็งก้าวไม่ออก ภาพแม่พิมที่มีกำลังถูกปั๊มหัวใจยังติดตา วรรษชลยังยืนนิ่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หน้าจอขึ้นเป็นชื่อพิมพิชชาก็รีบรับสายทันที “พิม...”
“มีอะไรเหรอคะ โทร.มาซะดึกดื่น..”
“พิม...คุณฟังนะ ตอนนี้แม่คุณอยู่ที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าหัวใจหยุดเต้นกระทันหัน นี่ผมโทร.หาคุณเป็นสิบๆ รอบทำไมคุณถึงไม่รับสาย”
พิมพิชชายังนอนมาสค์หน้าอยู่ รีบดึงมาสค์ที่หน้าออกรวดเร็ว ด้วยความตกใจ “ว่าไงนะ ..” แล้วกลับรีบเก็บอาการ พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่อยากแสดงความเป็นเป็นห่วงมากเกินไป “ เอ่อ..แล้วแม่ฉันเป็นอะไรมากมั้ย?”
“ตอนนี้หมอกับพยาบาลกำลังช่วยกันปั๊มหัวใจอยู่”
“งั้น...ถ้าคุณรู้ว่าแม่ฉันเป็นยังไงบ้าง ก็บอกด้วยนะคะ พิมมาสค์หน้าอยู่แค่นี้นะคะ”
“นี่พิม! คุณยังมีกะใจมาสค์หน้าอยู่อีกเหรอ แม่คุณกำลังจะตายแล้วนะ!!
พิมพิชชาอยากอธิบายมากว่าทำไม แต่ไม่พูดดีกว่า “พิมจะทำอะไรมันก็เรื่องของพิม คุณมีอะไรอีกมั้ย ?”
“นี่แม่คุณนะ...ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นลูกแบบไหน ถึงได้ปล่อยให้แม่เป็นอะไรไป โดยไม่คิดที่จะมาดูดำดูดี...”.
“พูดเสร็จหรือยัง ? ถ้าพูดเสร็จแล้ว...ฉันวางล่ะ” พิมพิชชาวางสายทันที
วรรษชลอึ้ง พิมพิชชาเองก็เกือบจะเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ใจจริงก็คิดเป็นห่วงแม่ แต่พอคิดถึงสิ่งที่แม่เคยทำไว้กับตน ก็ทำเป็นใจแข็ง หยิบหูฟังมาเสียบฟังต่อ
เจ้เต่าเพียรพยายามโทรศัพท์หางาน เวฬุยา กับเขมปัณฑานั่งลุ้นอยู่ข้างๆ
“เต่าเองค่ะ... พี่ทิพย์... มีช่วงนี้งานมั้ยคะ.... เอ๋า วางสายใส่ชั้นทำไมยังไม่ได้พูดอะไรเลย” เจ้เต่าไม่ย่อท้อ โทร.ไปทุกที่ “ไว้มีงาน โทร.หาเต่าได้เลยนะคะพี่เอื้อง” วางสายแล้วบ่น “..เฮ้ออ...ชาตินึงก็ไม่โทรมาหาชั้น..เชื่อดิ”