บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 27 หน้า 2
ลิลินพยายามคิดในสิ่งที่ศุภารมย์พูดหมายถึงอะไร ศุภารมย์พยายามสังเกตท่าทีของลิลิน
“ฉันขอโทษนะคะ...ฉัน...จำ...” ลิลินรู้สึกปวดหัว
ศุภารมย์เห็นจึงตัดบท “คุณลินพักผ่อนเถอะ...แม่กลับก่อนนะวิน”
“ให้ผมไปส่งมั้ยครับ”
“ไม่เป็นไร...วินอยู่กับคุณลินเถอะ ฉันไปนะ...ไว้วันหลังจะมาเยี่ยมใหม่” ศุภารมย์ออกจากห้องไป
“อย่าถือสาอะไรแม่ผมเลยนะ”
“เรื่องอะไรคะ”
“ก็เรื่องที่...” ทิวัตถ์จะพูดถึงเรื่องที่ศุภารมย์โดนยิง แต่เปลี่ยนใจ “ช่างมันเถอะ...คุณพักผ่อนก่อนดีกว่า”
ทางด้านวรรณิตกำลังเดินอย่างเร่งรีบ น้ำตาคลอเบ้าเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วย
ในห้องเห็นพยาบาลจัดผ้าคลุมร่างแม่สา กำลังจะเข็นรถออก
วรรณิตก็เข้ามาเห็นร้องเรียกแม่สา ร้องไห้วิ่งเข้าไปกอดศพ “แม่”
“อย่าเสียใจเลยนะคะคุณปราง...คุณแม่คุณไปสบายแล้ว”
“ปรางขอโทษ....ปรางขอโทษนะจ๊ะ” วรรณิตบรรจงกราบเท้าแม่สาด้วยความเสียใจ “ปรางขอโทษ...ที่ปรางรักษาชีวิตแม่ไว้ไม่ได้”
“คุณปรางอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ...คุณได้ทำเต็มที่ไปแล้ว”
วรรณิตพยายามตั้งสติ ถามพยาบาล “ทำไมอยู่ๆแม่ถึงได้จากไปกะทันหันแบบนี้คะ”
“คุณหมอลงความเห็นว่าหัวใจล้มเหลวค่ะ”
“หัวใจล้มเหลว..?”
“ค่ะ...” วรรณิตมองผ้าคลุมร่างอย่างเสียใจ
พยาบาลยื่นถุงกระดาษให้ “ของของคุณแม่คุณค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” วรรณิตรับถุงมาด้วยความเศร้าเสียใจ
วรรณิตเดินเหม่อมาตามทางเดินของโรงพยาบาลได้ยินเสียงวาสนาเรียก “แม่ณิตๆ”
วรรณิตหันไปก็เห็นวาสนากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางเธอ “ยาย” วรรณิตเริ่มน้ำตาซึมอีกครั้ง
“ทำเสียงตกอกตกใจ...โทรเรียกยายมามีอะไรรึเปล่า”
“แม่....แม่เสียแล้ว”
วาสนาแกล้งตกใจ ยกมือกุมอก “คุณพระคุณเจ้าช่วย...เป็นไปได้ยังไง”
“แม่หัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน”
“ไม่น่าเลย....ยายอุตส่าห์ไปคุยเรื่องเงินกู้ไว้แล้วเชียว...โธ่เอ้ยแม่ณิต...เป็นเพราะยายแท้ๆ....ถ้ายายจัดการให้มันเร็วกว่านี้...แม่สาก็ไม่ต้อง”