บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 27 หน้า 4
“แล้วนอกจากโรงแรมฉัน...แกไม่มีที่อื่นอีกแล้วหรือไง”
ทิวัตถ์นิ่งใช้ความคิดด้วยสีหน้าเครียด
ประตูห้องพักลิลินเปิดออกเห็นทิวัตถ์เดินเข้ามานั่งข้างเตียงลิลินสักพัก ก่อนที่ลิลินจะขยับตัวตื่น
“ฉันนึกว่าคุณจะกลับบ้านไปแล้ว”
“ผมจะกลับได้ยังไง...ในเมื่อคุณยังนอนอยู่ที่นี่”
“ฉันยังอยู่ที่นี่...แล้วทำไมคะ”
“ผมเป็นห่วงคุณ”
“คุณใจดีจังนะคะ...ขนาดฉันจำคุณไม่ได้...คุณยังดีกับฉันขนาดนี้”
“แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี”
“ทำไมคะ”
“ก็ถ้าความจำคุณไม่กลับคืน...มันอาจทำให้เรารักกันได้จริงๆ”
“แล้วทำไมเราถึงรักกันไม่ได้ล่ะ”
“เออ... คุณอย่าเพิ่งคิดอะไรเลย...พักผ่อนเถอะ”
ลิลินรอให้ทิวัตถ์เปลี่ยนใจพูดต่อ แต่ทิวัตถ์ยังคงนิ่ง ลิลินเลยล้มตัวลงนอน ทิวัตถ์นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆไม่ขยับ
ลิลินหันมาถาม “แล้วฉันจะได้กลับบ้านเมื่อไหร่คะ...”
“ผมยังไม่รู้ว่าคุณจะหายดีเมื่อไหร่...คงต้องถามหมอ” ลิลินนิ่งเมื่อได้ยินคำตอบ
ทิวัตถ์เห็นเธอนิ่งไป จึงถามด้วยความเป็นห่วง “คุณเป็นอะไรรึเปล่า”
“ฉันอยากกลับบ้าน...แต่ฉันก็จำไม่ได้อยู่ดี...ว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน”
“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วง...ถ้าคุณไว้ใจผม...ผมจะพาคุณไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยเอง”
ศุภารมย์เดินนำทรงพลเข้ามาที่ห้องโถง ก่อนจะหันกลับไปถอดสูทให้ทรงพล
“เห็นจวนบอกว่าเมื่อตอนกลางวันคุณออกไปธุระข้างนอกเหรอ”
“ค่ะ...ฉันไปเยี่ยมคุณลินมา”
ทรงพลมองศุภารมย์อย่างอยากรู้อยากเห็น “แล้วเป็นยังไง...มีอะไรร้ายแรงรึเปล่า “
“ดูเหมือนเธอจะความจำเสื่อม...จำอะไรไม่ได้เลย” ทรงพลชะงักไป ศุภารมย์เริ่มขยับถอดเนกไทออกให้ทรงพล “แต่ฉันก็ยังไม่วางใจอยู่ดี...บางทีเธออาจจะเป็นพวกเล่นละครเก่งก็ได้”
“อืม....แต่ผมว่าถ้าเธอความจำเสื่อมจริง...มันอาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้”
“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้นค่ะ”
ระหว่างนั้นวรรณิตก็กลับเข้าบ้านมาพร้อมวาสนา พอเห็นศุภารมย์กับทรงพลก็แอบตกใจ
“อ้าวพ่อพล...กลับเร็วนะวันนี้”