บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 27 หน้า 3
วาสนาทำเป็นกลั้นน้ำตา วรรณิตรีบพูด “เป็นเพราะณิตมากกว่า...ณิตช่วยอะไรแม่ไม่ได้เลย”
“โถๆๆ...แม่ณิต...” วรรณิตเริ่มร้องไห้อีกวาสนาแอบยิ้ม ก่อนจะเล่นละครต่อ “ทำใจให้สบายเถอะ...ถือซะว่าแม่แกไปสบายแล้วนะ” วาสนาเข้าไปกอดทำเป็นปลอบวรรณิตแต่แววตาเต็มไปด้วยความดีใจ
ศักดิ์สิทธิ์กินข้าวอยู่กับวิชนีที่ร้านอาหารโรงพยาบาล ศักดิ์สิทธิ์แอบตักอาหารจากจานวิชนี เธอร้องห้ามเสียงดัง
“นี่จานฉันนะ“
ศักดิ์สิทธิ์เคี้ยวตุ้ยๆ “เอ้า...ก็เห็นไม่กิน...เสียดายของ”
“ลินเป็นอย่างนี้จะให้ฉันกินลงได้ไง...เฮ้อ” วิชนีหน้าเครียด
ศักดิ์สิทธิ์จับมือวิชนีมากุมไว้ “ไม่ต้องคิดมากหรอก...ให้เวลาคุณลินหน่อย...เดี๋ยวเค้าก็จะจำทุกอย่างได้เองแหละ” ชายหนุ่มยิ้มให้กำลังใจวิชนี
ทันใดมีเสียงไอดังขึ้น “แค่กๆ”
ศักดิ์สิทธิ์กับวิชนีตกใจ ลืมไปว่าทิวัตถ์นั่งกินข้าวอยู่ฝั่งตรงข้าม ทั้งสองหันไปเห็นทิวัตถ์ยกน้ำขึ้นมาจิบ
“เป็นอะไรรึเปล่าไอ้วิน”
ทิวัตถ์กระแอมเหมือนอะไรติดคอ “ฮะแฮ่มๆ...ไม่เป็นไร...แล้วแกล่ะ “ เขามองไปที่มือของศักดิ์สิทธิ์กับวิชนีที่กุมกันอยู่ ศักดิ์สิทธิ์กับวิชนีสะดุ้ง ต่างคนต่างรีบเอามือออกจากกัน แต่ทิวัตถ์ยังมองทั้งคู่อย่างต้องการคำตอบ
“ฉัน...เอ่อ”
“คือเรา....”
ศักดิ์สิทธิ์สูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จับมือวิชนีแล้วตอบอย่างแมนๆ “คือ...ฉันกับวิชนี...เราเป็นแฟนกัน”
ทิวัตถ์ตกใจ “จริงดิ...”
ศักดิ์สิทธิ์พยักหน้า วิชนีเขิน รีบดึงมือออก ลุกขึ้นยืน “ฉัน.....ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” วิชนีหน้าแดงออกไป
ทิวัตถ์มองตามอย่างงงๆ ก่อนจะหันมาที่ศักดิ์สิทธิ์
ศักดิ์สิทธิ์ยิ้มเขินๆให้ทิวัตถ์ “แหะแหะ...ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันเผลอใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ยินดีด้วยแล้วกัน”
“เออ...ฉันคิดว่าฉันจะขายรอยัลเพิร์ลว่ะ”
“อ้าว...นั่นมันมรดกที่พ่อกับแม่แกทิ้งไว้ให้นะ “
“ฉันรู้...ฉันพยายามดูแลมันมาตลอด...แต่มันก็ได้แค่นี้แหละ...ฉันเลยคิดว่าถ้าฉันมีความสุขที่จะอยู่กับวิชนี...เตี่ยกับม๊าก็คงจะดีใจไปกับฉันด้วย” ทิวัตถ์อึ้งกับสิ่งที่ศักดิ์สิทธิ์ทำเพื่อให้ได้อยู่กับคนที่รัก ศักดิ์สิทธิ์เอื้อมมือไปแตะไหล่ทิวัตถ์ “แกไม่ต้องเป็นห่วงฉัน...ฉันไม่เป็นไร”
“แต่ถ้าแกไม่ได้เป็นเจ้าของโรงแรม...แล้วคุณลินจะไปอยู่ที่ไหนได้”
“อ้าวไอ้นี่...นึกว่าจะห่วงเพื่อน”
“ก็ห่วง...แต่ฉันห่วงคุณลินมากกว่า ตอนนี้ฉันอยากหาที่ที่ปลอดภัยให้เธออยู่”