บทละครโทรทัศน์ ลีลาวดีเพลิง ตอนที่ 13
ที่โรงพยาบาลในตัวเมือง ลิลินนอนสลบอยู่ที่เตียง
หมอหันมาบอกกับวิชนีที่ยืนอยู่ด้วยความกังวล “ตอนนี้หมอให้ยาลดไข้แล้ว...ส่วนเรื่องแผลที่ศีรษะก็ไม่มีอาการติดเชื้ออะไร”
“เพื่อนฉันไม่เป็นอะไรจริงๆใช่มั้ยหมอ”
“ครับ...ที่น่าห่วงคงจะเป็นเรื่องไข้สูงอย่างเดียว...ถ้าคนไข้ฟื้นเมื่อไหร่ก็เรียกหมอได้เลยนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หมอกับพยาบาลพากันเดินออกไป วิชนีหันมองลิลินที่นอนสลบอยู่ด้วยความเป็นห่วง
ที่บ้านทิวัตถ์ ในห้องครัวสลวยและป้าจวนกำลังเตรียมทำกับข้าว ยอดเดินเข้ามา
“อ้าว...มาก็ดีแล้วไอ้พี่ยอด...ช่วยไปรดน้ำต้นไม้หลังบ้านให้หน่อยซิ”
“อะไรของแกวะนังหลวย...ทำไมฉันต้องไป...ในเมื่อมันเป็นหน้าที่แก”
สลวยที่เตรียมกับข้าวกับป้าจวนก็กระแทกของปึงปังอย่างเสียอารมณ์ “ป้า...ว่างๆก็ช่วยเตือนไอ้พี่ยอดว่าให้ระวังๆหน่อยล่ะ...ถ้าพี่นพกรได้เข้ามาทำงานที่บ้านนี้...ไอ้พี่ยอดจะตกงานเอา”
“งั้นฉันก็ฝากป้าไปบอกนังหลวยมันด้วยเหมือนกัน...ถ้าวันๆมันไม่เอาแต่นั่งพร่ำเพ้อถึงพี่นพกรสุดหล่ออย่างนั้น...สุดหล่ออย่างนี้...ป่านนี้งานมันคงเสร็จไปนานแล้ว”
“ฉันจะพร่ำจะเพ้อแล้วมันหนักอะไรพี่หรือไง”
“พอเลยทั้งสองตัวน่ะ...นังสลวย...แกก็เหมือนกัน...เลิกคิดถึงนายนพกรอะไรนั่นได้แล้ว...คุณท่านไม่มีทางรับตานพกรคนนี้หรอก”
“อ้าว...ทำไมล่ะป้า”
“พวกแกไม่เห็นหรือยังไง...หน้าตาท่าทางไว้ใจได้ซะที่ไหน...แล้วแกดูคนก่อนๆที่เข้ามาแต่ละคนซิ...ไม่เห็นได้เรื่องได้ราวซักกะคน”
“จริงป้า...นังหลวยแกดูไอ้แก้วคนก่อนหน้าสิ...ฉันบอกให้มันเช็ดรถแทนฉัน ดันไปทำรถเป็นรอย...กะว่าให้ฉันโดนไล่ออกมันจะได้เสียบต่อ”
“แล้วก็ไม่ใช่แค่ไอ้แก้วนะไหนจะไอ้พล...ไอ้นึก...ไอ้นิกร...นังวาด มันก็เป็นเหมือน กันหมด...ทั้งขี้เกียจ...ขี้โกหก... ขี้ประจบ...ขี้ขโมย...โอ๊ยยยสารพัดขี้”
ศุภารมย์เดินเข้ามายืนข้างหลังป้าจวน ยอดกับสลวยชะงักรีบก้มหน้างุด